InBlood

~Hoofdstuk 23~

Malia POV

De les is net uit en ik loop door de gang heen. Er is een grote commotie ontstaan rondom het mededelingen bord. Ik loop met een boog om de groep heen, hetgeen wat erop staat zal toch wel niet interessant zijn voor mij.

Damon staat tegen mijn kluis aangeleund en doordat zijn blik op oneindig staat ziet hij mij niet aankomen. In zijn haar zitten kleine dauwdruppeltjes, heeft hij buiten gestaan? Hij schrikt op doordat ik mijn sleutel in mijn kluisje steek.

"Gaat het wel?" Vraag ik bezorgd

"Niet echt. Estelle neemt niet op, ik heb het al tien keer geprobeerd ofzo."

"Misschien heeft ze haar mobiel gewoon uitstaan." Zeg ik sussend.

Damon schud met zijn hoofd.

"Ik heb het sterke gevoel dat er iets ergs met haar gebeurd is." Damon klinkt gebroken.

Ik omhels Damon. Hij heeft mij vertelt hoeveel Estelle voor hem betekent, doordat zij degene is die hem veranderd heeft. Hij zei dat het een band is die niet te omschrijven is met woorden. Stiekem ben ik daar wel een beetje jaloers om.

"Het komt wel goed, er is vast niks aan de hand." Ik kijk Damon recht in zijn ogen aan, ondanks dat ik eigenlijk ook niet zo zeker ervan ben dat er niks gebeurt is.

~

Lincoln POV

Ik loop door een verlaten gang, want ik heb een tussenuur. Ik stop in elk kluisje een A4 papiertje in een vrolijke kleur, er moeten natuurlijk genoeg mensen komen om mijn plan te laten slagen. Tijdens de middag pauze trok mijn poster op het mededelingen bord al veel aandacht, dus ik zie het positief in. In een paar kluisjes stop ik er voor de zekerheid twee, die van Hem, Malia en Chemal.

~

Damon POV

Ik heb net het laatste uur gehad en kan eindelijk naar huis toe. Ik open mijn kluisje om de boeken voor mijn huiswerk te pakken, niet dat ik zin heb om dat te maken. Er dwarrelen twee velletjes papier uit, een rode en een gele. Ik laat ze gewoon op de grond liggen, want ik heb geen zin om ze op te rapen. Zo te zien hadden andere daar ook geen zin in, want op de grond begint zich al een mozaïek van gekleurde blaadjes te vormen. Met een klap gooi ik mijn kluisje dicht en loop naar de uitgang.

Ik loop op de parkeerplaats richting mij auto, dan zie ik weer zo'n verschrikkelijk gekleurd blaadje onder mijn ruitenwisser zitten. Ik ruk hem eronderuit, wat er voor zorgt dat hij in tweeën scheurt. Ik verfrommel het papier en gooi het in het gras voor mijn auto, fuck het milieu.

Met meer kracht dan de bedoeling was gooi ik mijn tas achterin. Ik hoor iets luid knakken, waarschijnlijk mijn geo-driehoek. Ik stap in mijn auto en draai het volume van de muziek op keihard.

Op het moment dat ik de parkeerplaats afrij, begint mijn mobiel te trillen in mijn zak. Zou dat Estelle zijn? Met moeite krijg ik mijn mobiel uit mijn zak. Ik swipe het groene telefoontje naar rechts.

"Met Damon."

"Bonjour avec Silvester, un ami de Estelle."

Mijn hart begint heftig te kloppen waarom belt deze Silvester in plaats van Estelle? Is er dan toch iets ergs gebeurt.

"Pourquoi vous appelez?" Vraag ik in vloeiend frans.

Silvester begint te in snel frans te vertellen. Hij had ook al een paar dagen niks van Estelle gehoord en ging daarom langs bij haar huis. Ze leek niet thuis te zijn, maar hij vertrouwde het niet want haar auto stond er gewoon nog. Toen heeft hij de achterdeur geforceerd en zo is hij naar binnen gekomen. Nadat hij het hele huis had geïnspecteerd en waar ze niet was, besloot hij toch nog even in de kelder te kijken. Daar trof hij Estelle's levenloze lichaam gestaakt tegen de muur aan. Hij zag dat ik veel berichten had achtergelaten op haar voicemail en besloot daarom mij te bellen om te kijken of ik wat wist.

Ik wist het, er is iets ergs gebeurt met Estelle. Iemand heeft haar gewoon in koele bloede vermoord, waarschijnlijk vlak nadat ik en Malia vertrokken waren. Mijn handen beven als een gek en ik krijg het gevoel alsof ik moet kotsen.

"Damon?" De fransman zijn stem klinkt ook niet helemaal stabiel meer.

"Non, je suis désolé." Er beginnen tranen op te wellen in mijn ogen.

Na afscheid genomen te hebben, druk ik snel op de ophang knop en gooi mijn mobiel op de bijrijders stoel. Tranen stromen nu in beekjes over mijn wangen, wat is er gebeurt met de stoere vampier die ik doorgaans ben? Uit pure frustratie sla ik met mijn hoofd tegen het stuur, een luide toeter weerklinkt door de straat. Ik druk het gaspedaal extra diep in.

Dan gaat het snel, eerst komt er een klap keihard van links. De auto begint te rollen, ik heb geen idee meer wat boven en onder is. De ruimte van de auto vult zich met glasscherven. Dan komt de auto met een klap ruw tot stilstand tegen een boom, een piep suist door mijn oren.

Dan is het zwart.

~

Malia POV

Ik zit over mijn huiswerk gebogen als ik opeens heel erg misselijk wordt. Ik probeer mij te focussen op iets anders dan de kleine lettertjes van het wiskunde boek, maar het werkt niet. Dan lijkt het net alsof iemand met een keihard voorwerp tegen mijn voorhoofd aanslaat. Van schrik duw ik mijn bureaustoel een meter naar achter. Schichtig kijk ik om mij heen maar er is niks of niemand te zien. Zal ik het mij verbeelden?

Opeens voel ik een klap tegen mijn rechter schouder aankomen, gevolgd door een harde kraak, een stuk bot steekt uit mijn elleboog dus verbeelden doe ik het mij zeker niet. Mijn kamer begint te draaien en ik ruik de geur van bloed. Mijn eigen bloed om precies te zijn, een stroompje bloed komt uit een snee op mijn wang en laat druppels vallen op mijn laminaat vloer. Eens piep in mijn hoofd laat mij mijn handen over mijn oren slaan, maar het komt vanbinnen.

Dan is het zwart.