InBlood

~Hoofdstuk 21~

BD POV

Ik sta tussen twee kluisjes ingedrukt, er is net genoeg ruimte om het er nonchalant uit te laten zien. In mijn oren zitten mijn oortjes, maar ik heb geen muziek op staan. Het is doodstil, want de lessen zijn nog bezig.  Ik hoor stappen dichterbij komen, dat werd wel eens tijd. Het telefoontje van Malia is alweer bijna tien minuten geleden en over een paar minuten is de les alweer en ben ik niet meer instaat hun af te luisteren.

"Malia gaat het?" Zijn stem lijkt gewoon precies op die van 'de vorige'. Dat weet ik omdat het voor mij nog maar als een paar weken voelt dat ik 'hem' voor het laatst gehoord heb. Ik weet zelfs nog steeds precies wat hij als laatste zei: Ik win.

Ik zou om het hoekje willen gluren om de gezichtsuitdrukking van Hem te kunnen zien, maar ik durf niet. Ik ben te bang dat ik mijzelf verraad. Malia laat hem nu het slotje zien en ik zou niet willen dat hij meteen de connectie maakt, die eigenlijk zo voor de hand ligt.

"Hoe?" Zijn stem klinkt schor.

"Weet je nog de eerste nacht in dat hotel?"

"Dat je slaapwandelde."

Dit gaat de goeie kant op, ik kan gewoon bijna de puzzelstukjes in Zijn hoofd in elkaar horen vallen.

"Denk je dat BD voor boodschapper van het duister kan betekenen?"

"Ik weet het wel zeker." Malia's stem klinkt steeds heser.

Mooi, ze lossen het stapje voor stapje op. Ik ben bijna geneigd om in mijn handen te gaan wrijven als een super schurk in zo'n slechte B film zou doen als zijn plan lijkt te lukken, maar uit zulke films weet ik ook dat de 'goeierikken' er alles aan zullen doen om het plan te verijdelen.

Ik vind trouwens dat ik hier de good-guy ben. Het enige wat ik wil, het is meer moeten eigenlijk, is de balans in de natuur bewaren. Ik heb het duizend jaar geleden al helemaal verpest, maar dat laat ik niet weer gebeuren. Het kind had nooit geboren mogen worden, Inbloods hadden nooit mogen bestaan. Ik maakte een fout en daar heb ik de afgelopen duizend jaar voor geboet. Ik kreeg een tweede kans en nu sta ik weer hier.

Ze beginnen weg te lopen, in de tegengestelde richting dan waar ik sta. Gelukkig maar want ik zou niet de indruk willen wekken dat ik hun afluister.

Ik heb de neiging om ze te volgen, maar ik wil niet de kans lopen dat ze mij doorhebben. Ik ging al te ver bij dat hotel, door zo opzichtig op het veld te gaan staan kijken. De rest van de reis ben ik daarom meer afstand gaan houden, en dat ging goed want ze hadden niks door.

Ik heb zelfs een mogelijke bedreiging kunnen uitschakelen. Ik herkende haar meteen toen ze de deur van haar afzichtelijke rijtjeshuis opende, Estelle. Ze gooide duizend jaar geleden al roet in mijn eten en ik wou gewoon zeker weten dat ze dit keer niet zou doen, want ik ken niet alleen haar, maar zij kent ook mij.

-

Malia en Hij lopen uit de deur terwijl de zon al onder begint te gaan. Ik rek alvast mijn stijve ledenmaten uit, zodat ik meteen in actie kan komen. Ik heb al de hele middag in de struiken zitten wachten op mijn kans, dus nu heb ik wel zin in wat actie. Ze slaan de hoek om en raken daardoor uit het zicht. Ik ga staan op mijn half slapende benen, waarin al geen jaren geen bloed meer in gestroomd lijkt te hebben, aangezien ze wel lijken te kloppen.

Ik loop naar de deur en probeer daarbij niet al te dicht bij het raam te komen, ik zou mijn verrassing niet willen verpesten. Met twee vingers druk ik op de deurbel, die een standaard bel geluid door het holle huis laat galmen.Bijna meteen gaat de deur open, ik verwacht dat ze waarschijnlijk dacht dat het Hem weer was.

"Heey Estelle." Zeg ik met een grijns op mijn gezicht.

Ze deinst achteruit en probeert de deur gauw weer te sluiten. Maar net niet snel genoeg, want ik weet net mijn voet ertussen te plaatsen, net zoals een gladde verkoper zou doen.

"Ben je niet blij mij te zien?" Ik probeer mijn stem zo verbaasd mogelijk te laten klinken.

Met een harde duw weet ik mij naar binnen te wurmen, zo het kleine halletje in. Ik omsluit mijn hand om de keel van Estelle. Ze geeft geen kik, aangezien ik haar natuurlijk niet zo kan vermoorden ze is per slot van rekening een vampier.

"Wat ben je toch een afgrijselijk wezen, om te kotsen."  De minzucht druipt van mijn stem.

Ik ruk de deur achter haar open en ze valt van de trap af die naar de kelder leidt. Ik hoor een doffe klap. Zelf stap ik met resolute stappen de trap af, ik ben wel benieuwd of hier beneden wel iets van hout te vinden is. Het liefst scherp en puntig natuurlijk.

Dan valt mijn oog op de houten koffietafel, waarop nog een paar borden en glazen staan. In die glazen zit de overduidelijke rode aanslag van bloed. Met een harde schop, trap ik een van de poten onder de tafel vandaan, dit gaat gepaard met een luide kraak. Ik raap hem op en bekijk hem even. Hij is perfect.

Estelle ligt nog steeds hopeloos voor de trap op de grond. Duizend jaar geleden trapte ik nog in haar kinderlijke onschuld, maar nu voel ik niks dan haat. Je kan op haar gezicht zien dat ze het nog steeds niet kan bevatten, ze dacht waarschijnlijk dat ik dood was.

Dan krabbelt ze rustig op, ik laat haar, ik gun haar een strijd. Met een oerkreet komt ze op mij afrennen. Haar twee zwarte vlechtjes lijken net twee horens, zoals bij een stier en ik ben dan de matador. Met sierlijk gemak ontwijk ik haar brute aanval.

Ik pak de staak stevig vast en loop in haar richting. Haar ogen schieten vuur, maar daar trek ik mij weinig van af. Weer komt ze met een kreet op mij afgerend. Ik doe snel een stap opzij en weet haar nek vast te pakken en haar tegen de muur naast mij te drukken. Ik haal dodelijk gemakkelijk uit met de staak en doorboor haar hart.

"Laat ze met rust Lincoln." Weet ze er net nog uit te persen voordat ze haar laatste adem uitstoot. Dood is ze, in hoeverre een vampier dan dood kan natuurlijk.

Nu kan niks meer in de weg staan van mij en mijn plannen.

Dit keer gaat het mij wel lukken.

"Dit keer gebeurt er verdommen niks onmogelijks!" Schreeuw ik hardop uit frustratie tegen het lijk van Estelle. Kleine druppeltjes speeksel belanden op haar witte wangen.

-