InBlood

~Hoofdstuk 8~

"Damon vertel nu alsjeblieft wat mijn verrassing is, ik wil het echt graag weten." ik probeer puppy ogen op te zetten, maar ik heb het idee dat ik erg faal.

"Het klinkt misschien een beetje luguber, maar ik dacht dat het wel leuk zou zijn als je je krachten kon ontdekken door te gaan jagen op konijnen."

"Konijnen? Je bedoelt die schattige pluizige diertjes met van die lieve staartjes?"

"Jep, die bedoel ik ja. Ze smaken het lekkerst van alle knaagdieren." Damon grijnst en wijst naar mijn ketting: "Ook helpt het drinken van dierenbloed bij het stillen van de honger."

Ik krijg gemengde gevoelens van deze verrassing. Enerzijds wil ik niks liever dan het drinken van bloed, maar anderzijds zijn konijntjes zo schattig. 

"Ik kan het op z'n minst proberen." zeg ik met enige tegenzin.

"Ik beloof je je gaat het fantastisch vinden, in ieder geval dat hoop ik."

Damon begint te rennen. Ik sta eerst nog een beetje beduusd in het midden van het veld, maar dan krijg ik er echt zin in. Ik zet mij af en ik maak steeds meer snelheid. De nog vochtige lucht streelt langs mijn blote armen. Ik probeer Damon in te halen, maar ik ga nog niet snel genoeg. Ik concentreer mij op mijn voeten en hoe ze de grond onder me door laten schieten. HARDER! Spoor ik mijzelf aan. Ik voel hoe ik versnel, Damon komt steeds dichterbijer. Ik ben nog een meter van hem vandaan, ik besluit om te gaan springen. Ik knik mijn knieën en zet af. Ik suis door de lucht en kom met een enorme klap tegen Damons rug aan. We belanden samen in het vochtige gras. Ik begin te lachen.

"Op een schaal van 1 tot 10 hoeveel lijk ik op een konijn?" vraagt Damon. Hij probeert boos te kijken, maar een dikke grijns wint het.

"Dit had je nog te goed van gister in de toiletten." ik geef hem een speelse stomp tegen zijn schouder.

Ik hoor achter mij iets ritselen in het gras. Damon en ik gaan doodstil op onze buik liggen, zodat we niet te zien zijn in het hoge gras. Grassprieten kriebelen in mijn gezicht en op mijn armen. Damon maakt een gebaar met zijn hand, ik gok dat het konijn betekend. Hij wijst naar mij, deze is voor mij. Ik probeer ze goed mogelijk te bepalen waar het konijn zich bevind. Ik boor de bovenkant van mijn voeten in de grond. Ik zet me af en sprint in de richting van het konijn. Het moment dat mijn handen het zachte hoopje konijn omsluiten, voel ik een gevoel van overwinning door mijn lichaam gaan. Enkele seconden later staat Damon alweer naast mij.

"Kijk ik heb hem." Ik hou het konijn als een trofee boven mijn hoofd.

Voordat Damon daar iets op kan zeggen, heb ik mijn tanden al in het zachte vlees van het konijn laten zinken. Het ging automatisch, ik hoefde er maar weinig voor te doen. Het warme bloed smaakt lekker, het smaakt naar meer. 

"Ik zou je dit eigenlijk niet moeten vertellen Malia, maar mensenbloed smaakt nog 100x beter."

Dit had hij inderdaad beter niet kunnen vertellen, dat konijn smaakt al zeer goed, laat staan een mens dan. Een golf van verlangen raast door mijn lichaam. Ik wil mijn tanden in iemands nek laten zinken en dan... Ik schud mijn hoofd, dat is een krankzinnig idee. Ik kijk naar Damon en zie ook iets van verlangen in zijn ogen. Het feit dat hij dit weet betekent dat hij wel eens iemand heeft gebeten, wat best wel logisch is in 200 jaar als vampier. 

"Weetje Malia, het is het niet waard. Op het moment voelt het misschien wel fantastisch, maar daarna komt het schuldgevoel. Ik had een krant achtergelaten de nacht dat ik je pillen gestolen had op je tafel met dat artikel van Lola's dood. Ik wou dat je zag wat het gevolg van het volgen van de honger is. Ik heb haar vermoord, en elke dag moet ik dealen met het schuldgevoel."

Ik ben geschokt, het was dus geen dierenaanval. Het was hem. Ik zie aan zijn ogen dat hij het er zwaar mee heeft. Ik verwacht woede te voelen, maar het enige wat bij mij opkomt is medelijden.

"Waarom heb je het dan gedaan? " ik kijk Damon recht aan.

"Die verschrikkelijke honger veranderd je in een monster. Het was die nacht volle maan, dat heeft invloed op alle supernatuurlijke wezens. Het maakt de honger tien keer zo erg bij vampieren. Ik was ook op dat feest, Lola ging al vroeg in haar eentje naar huis. Ik zag mijn kans en volgde haar. De rest kun je wel raden."

"Jeetje Damon, dit vind ik best wel heftig. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik hier nou op moet reageren." 

"Snap ik. Het schuld gevoel verscheurd me. De afgelopen 150 jaar heb ik daar geen last meer van gehad, ik had mijn gevoelens uit staan. Maar toen ik jouw zag op dat feestjes, kwamen al mijn gevoelens keihard terug. Ik heb zoveel mensen in die tijd vermoord, het is gewoon teveel om te handelen eigenlijk." tranen beginnen over Damons wangen te rollen.

Hij breekt voor mijn ogen. Zijn schouders beginnen te schokken. Ik zie de pijn in zijn betraande ogen. Ik zie maar een gepaste reactie, mijn armen om hem heen slaan. Ik voel hoe hij langzaam rustiger wordt onder mijn omhelzing. We zitten zo een half uur als Damon de stilte verbreekt:

"Het enige wat mijn pijn verzacht is bij jouw zijn Malia. Ik weet vrij zeker dat ik van je hou."

~

We blijven op het veld totdat het begint te schemeren. Van binnen voel ik me voldaan. De zonsondergang verspreid een rode gloed over het veld. Ik heb het gevoel dat ik dit al eens eerder heb gezien. Het bos, deze open plek, de mist en de gloed. Mijn droom komt langzaam weer boven drijven. Damon, hij zat ook in mijn droom. En lijken, heel veel lijken. Het wordt zwart voor mijn ogen, ik voel hoe mijn lichaam op de grond terecht komt, maar ik ben niet in staat om iets te bewegen. Het zwart vult alles, mijn armen, mijn benen, zelfs de puntjes van mijn tenen. Het lijkt alsof ik in het niets val en er in verdwijn.

~

 Ik open mijn ogen, Ik lig nog steeds op de grond in het bos. Ondertussen is het helemaal donker geworden. Mijn kleren zijn helemaal nat maar ik heb het niet koud. Ik sta op en kijk om me heen ik zie twee gedaantes in de verte staan. Ik loop in de richting van de gedaantes, ik wil ze de tijd gaan vragen. Ik moest voor het eten thuis zijn, maar ik denk dat ik dat gemist heb. Damon heeft me gewoon helemaal alleen gelaten. De twee gedaantes zijn duidelijk een man en een vrouw, maar voor de rest zie ik alleen vage vormen. Ik wil nog dichterbij lopen maar alles begint weer zwart te worden. Het blijft ook zwart, dit keer verlies ik niet mijn bewustzijn. Ik hoor stemmen in de verte maar ik kan niet horen wat er gezegd wordt. Ik probeert te schreeuwen dat ik hier ben, maar er komt geen geluid uit mijn mond.

 "Malia?" De stem galmt na in mijn hoofd. Hier ben ik! wil ik gillen. Maar weer komt er niks uit mijn mond. Langzaam begint het zwart op te lossen. Ik kan mijn oogleden weer langzaam bewegen. Als ik ze open zie ik de duidelijke contouren van Damons gezicht. Van hem was ook die stem geweest. Langzaam begin ik weer weg te dommelen, dit keer omdat ik zo moe ben. Ik geef er aan toe en val in slaap.