supergirl

<> 26 <>

'Nee' zeg ik 'laat ze gaan.'

'Lena' zegt Liv 'wat is dit?'

'Lang verhaal' zeg ik 'daarom was ik de afgelopen maanden niet op school.'

'Dus dit zijn die vier vriendinnen' zegt de baas.

'Ja, en je laat ze met rust! Jullie allemaal!'

'Waarom zouden we' vraagt Hover 'misschien hebben je ouders hen gestuurd.'

'Leen' zegt Emma 'die kleding....'

'I know.'

'Nee' zegt ze 'ik bedoel niet dat het er raar uitziet. Dat ook. Maar.... ben je een superheld?'

'Emma' zeg ik 'hoe weet je dat?'

'Ik lees stripboeken.'

'Dat hadden we niet verwacht' zeggen Liv en Klara tegelijk.

'Nee, Em? Sinds wanneer?'

'Altijd. Maar het was niet cool en ik vertelde het niemand.'

'Dus...' zegt de baas 'welke schurken ken je?'

'Alle, denk ik. Behalve u.'

'Dat kan best kloppen' zegt hij 'ik ben ook niet echt een schurk. Ik ben hun baas.'

'O ja. Nu zie ik het pas. In de stripboeken zie je alleen uw handen.'

Hij knikt, 'dat klopt. En Lena, hoe heten je vriendinnen?'

'Dat zeg ik niet' zeg ik boos 'ik wil dat u ze laat gaan.'

'En wat doe jij dan voor ons?'

'Wat kan ik doen?'

'Niet proberen te ontsnappen' zeggen ze allemaal tegelijk.

'Dus, ik probeer het niet en u laat ze gaan.'

'Ja.'

'deal.'

De baas grijnst, 'heren. Breng de dames naar beneden en laat ze gaan.'

'Wacht' zegt Emma 'mogen we afscheid nemen?'

'Hoe wil je dat doen' vraagt Julian.

'Laat ons los' zegt Liv 'dan doen we het gewoon.'

Iedereen kijkt naar de baas. Hij knikt kort. Ze laten ons los. We lopen op elkaar af en doen een groepsknuffel. 'Blijf weg' fluister ik nog.

Ze knikken. We laten elkaar los. Julian trekt me weer naar zich toe. De baas laat hen weglopen met Hover achter hen aan. Ik sla mijn ogen neer. 'En nu baas' vraagt een andere schurk.

'Weer terug naar onze posities' zegt de baas 'Julian jij houd wacht bij Lena.'

Julian knikt kort en trekt me mee. Ik val neer op het bed van mijn ouders. 'Fijn' mompel ik.

'wat' vraagt hij.

'Ik ben weer opgesloten met jou.'

Hij snuift, 'luister Lena. Als wij je ouders hebben dan ben jij mijn vriendinnetje en luister je naar wat ik zeg!'

'Misschien.'

Hij snuift nog een keer en gaat bij het raam staan. Hij kijkt naar buiten. 'Dus' zegt hij 'hier woon je al je hele leven?'

Ik knik, 'yep. En jij woont al je hele leven op het eiland?'

Hij knikt, 'ja. Nou een maand woonde ik bij mijn moeder op het vasteland. Maar dat was waar we ons nu ook verschuilen.'

We zijn de rest van de tijd stil. dan horen we weer gestommel. Een kwartier later komt de baas binnen. 'Kom' zegt hij kort. We gaan terug naar het vliegveld/huis. Julian sluit me op in zijn kamer. Zelf gaat hij zijn vader en de rest nog even helpen. Ik ben zo moe dat ik direct in slaap val.