supergirl

<> 12 <>

De volgende dagen zijn Julian en ik veel in mijn kamer. We hebben het over mijn ouders en de zijne. En over de opvoeding van ons beide. Ik begin mijn ouders te haten. Ze hebben alles voor me verborgen gehouden! En waarom?! Om me verborgen te houden voor iedereen! Ik had een superheld kunnen zijn. al vanaf het begin! wie weet hoeveel zaken ik had opgelost kunnen hebben?! Waarom kan ik niet gewoon normale ouders hebben die geen geheimen hebben voor hun kinderen?! Ik begrijp steeds beter waarom schurken schurken zijn. Julian en ik zijn beste vrienden nu en we kunnen niet zonder elkaar. Julian en ik doen alles samen. Natuurlijk niet alles wat we zouden kunnen doen maar we trainen, ontbijten, lunchen, dineren en de rest doen we samen. En vanavond kwamen die schurken weer. Ik lig nog te slapen wanneer Julian me begin te kietelen. 'Nee' roep ik 'Julian!'

Hij grinnikt en tilt me op. 'goedemorgen Lena' zegt hij grijnzend.

'Goedemorgen' zeg ik zuchtend 'kun je me neerzetten?'

'Nee, jij gaat mee naar mijn kamer en dan gaan we even iets doen.'

'Wat?'

'We gaan naar mijn kamer en sluiten een verbond. Ik help jou en jij helpt mij.'

Ik zucht, 'goed.'

Hij draagt me naar zijn kamer en zet me neer op zijn bed. 'Oké' zegt hij 'bloedverbond.'

'Bloed' vraag ik verbaasd.

'ja.'  Hij loopt naar zijn kast en haalt een mes tevoorschijn. Hij snijd zich in zijn hand. Hij kijkt mij aan daarna, 'mag ik je hand?'

Ik steek mijn hand uit. Hij snijd me ook in mijn hand. Daarna pakt hij mijn hand met zijn gesneden hand. 'Zweer jij, Lena, dat jij me altijd zal helpen wanneer ik je nodig heb?'

'Ja. En zweer jij, Julian, dat jij me altijd zal helpen wanneer ik je nodig heb?'

'Dat doe ik zeker.'

We grijnzen tegelijk. Hij trekt me mee naar beneden, naar de eetzaal. Daar aangekomen is zijn vader er al. 'Goedemorgen' zegt hij.

'Goedemorgen' zeggen we tegelijk.

Hij kijkt naar onze handen, 'bloedverbond?'

We knikken. Hij grijnst, 'kom zitten. We gaan ontbijten.'

We ontbijten en wanneer we klaar zijn komt er een man binnen. 'Baas' zegt hij.

'Ja' zegt Hover.

'Mensen op het vasteland willen u spreken.'

'Vergaderzaal?'

de man knikt. Hover staat op en loopt weg. Ik kijk Julian aan. Hij grijnst, 'gaan we nog even oefenen?'

'Ik weet alles al' zeg ik 'kunnen we niets anders doen?'

'Zoals?'

'Weet ik veel, muziek maken.'

'Muziek?'

'ja, laat mij maar. zijn hier piano's?'

'Ehm... ja. Loop maar mee.'

Ik loop achter hem aan naar de bibliotheek. Onder een groot zeil staat een piano. Een vleugel. Hij trekt het zeil ervan af. Ik stof wat dingen af en ga zitten. Ik druk wat toetsen in en begin te spelen. Een klein stukje van all of me van John Legend. Julian staat met open mond te luisteren. Wanneer ik stop zegt hij: 'wouw. Dat is gewoon... wouw.'

Ik grijns, 'en ik kan nog veel meer.'

Ik speel nog een uur allerlei soorten liedjes. Daarna zegt hij: 'kun je het me leren?'

'Ja hoor.'

Ik leer hem de noten en een klein deuntje. Marieke heeft een lammetje. Wanneer hij het gespeeld heeft gaat de deur open. er vallen wat mannen de kamer in. Hover stapt over ze heen en kijkt ons aan, 'wie speelt er piano?'

'Wij' zeggen we tegelijk.

'Zoon' vraagt hij verbaasd.

'Ja, Lena heeft het me geleerd.'

Ik knik, 'inderdaad. En hij is heel goed.'

De mannen staan op en gaan weg. 'Ach' zegt Hover 'zijn moeder kon ook geweldig piano spelen.'

Ik grijns, 'dat kan heel veel verklaren.'

Julian zucht en geeft me een zachte duw. ik duw hem terug. Hij grinnikt. 'Nou' zegt Hover 'de schurken komen zo. Kleed jullie om.'

Ik kijk Julian aan, 'zie je zo in mijn kamer.'

Hij knikt en loopt weg. Ik ga naar mijn kamer en loop door de kast. Ik kom uit bij een zwart jurkje. Die trek ik aan. Ik doe zwarte muiltjes aan en loop mijn kamer in. Ik doe mijn haar in een hoge staart. Daarna doe ik nog een beetje mascara op. Ik loop daarna mijn kamer in. Julian zit op mijn bed. Zijn ogen lichtten even op zodra hij mij ziet. 'Tweede keer vandaag' zegt hij 'wouw.'

'Correctie' zeg ik 'derde keer. Je zei het twee keer bij het muziek maken.'

Hij zucht en staat op, 'laten we naar beneden gaan en wachtten op die schurken.'

Ik grinnik, 'het klinkt echt geniaal grappig.'

'Ja? Hoezo?'

'Schurken is gewoon... tja... zo werd ik vroeger nog wel eens genoemd door mijn tante. Kleine schurk zei ze dan.'

Hij knikte, 'ik werd heel vaak zo genoemd. Nog steeds trouwens.'

Ik zucht, 'je bent ook een schurk.'

'Jaja. Laten we gaan.'

Weer gaat er een harde bel. 'Dat zijn ze al' zegt hij.

We lopen naar beneden. Daar aangekomen is Hover de rest aan het begroeten. Wanneer ze ons opmerken kijken ze nieuwsgierig naar mij. Ik zucht: 'wat willen jullie? Ik leef nog steeds en ben nog niet gek.'

'Nou' zegt Julian.

Ik kijk hem waarschuwend aan. Hij houd zijn armen beschermend voor zijn gezicht, 'niet slaan. Please.'

'Zo gewelddadig ben ik nou ook weer niet' zeg ik zuchtend.

'Nou' zegt hij.

Ik hef mijn hand. Hij pakt snel mijn handen beet, 'grapje. Grapje.'

'Vergeven' zeg ik 'voor nu.'

Hij grinnikt. We kijken weer naar de schurken. Die staan Julian bijna aan te gapen. 'gaan jullie mee heren' vraagt Hover.

Ze kijken elkaar aan en knikken. Ze lopen achter Hover aan naar de vergaderzaal. Julian en ik ook. Ik blijf de hele avond bij de vergadering. De plannen van de schurken zijn goed. Maar soms bedenk ik dingen die ze niet hadden verwacht en die zeg ik dan. Ze zijn verbaasd. Allemaal. 's Avonds ga ik pas slapen wanneer zij weg zijn.

-------------------------------------------------------------------------------

Het is Julian gelukt. En de rest weet het ook. Wouw! Maar ik denk dat ze een beetje verliefd op elkaar zijn.

Zullen ze echt verliefd worden op elkaar?
Of is het maar schijn? En zal ze erachter komen? Wat julian met haar gedaan heeft?

comment/vote/follow

xxx Mairin

Ps. Sorry voor de hele laatste update. Was in Köln gisteren met school. Was heel gezellig.