supergirl

<> 17 <>

De volgende dag maakt Julian me wakker. Hij blijft in mijn kamer terwijl ik me omkleed in de badkamer. Wanneer ik naar buiten kom pakt hij me beet en bind mijn handen achter mijn rug vast. 'Voorzorgsmaatregelen' zegt hij.

Ik probeer los te komen. Hij trekt me mee naar beneden. Daar staan de schurken in vage pakken. Ik begin te lachen, 'dit menen jullie niet.'

'Wat niet' vraagt Julian.

'Lopen jullie serieus daarin?'

'Zeg luister eens meisje' zegt een van hen 'je ouders lopen hier ook in.'

'I know' zeg ik 'maar jullie zien er nog vager uit dan mijn ouders en ik heb ze al vaak genoeg raar gezien.'

Hover zucht, 'goed. Laten we gaan.'

Julian trekt me achter hen aan. 'Hoe gaan we van dit eiland af?'

'Per vliegtuig.'

Ze brengen me een stukje verder. Er is een groot plateau en er staat een vliegtuig op. Julian duwt me het vliegtuig in. Ik kijk uit het raam wanneer we vliegen. We vliegen ongeveer een kwartier. In dat kwartier zeg ik geen woord. De schurken zijn opgewonden aan het praten. Julian zegt af en toe iets. Ik wil niks horen van hun plannen en luister dus ook niet. We kunnen ze toch niet stoppen dus wat heeft het voor zin. Wanneer we geland zijn blijven de rest van de schurken achter op het vliegveld. Hover kleed zich om in een net pak maar houd wel zijn masker op. ze nemen me mee naar een auto. Hover rijd, Julian en ik zitten achterin. Mijn handen zitten nog steeds vastgebonden en het begint irritant te worden. Wanneer we in mijn stad zijn begin ik uit te zien naar mijn ouders. Even later komen we bij mijn huis. Hover stapt uit. Julian trekt mij de auto uit. Hover kijkt mij aan, 'hoe kom je binnen?'

'Met de sleutels.'

Hij wil iets zeggen maar de deur gaat open. De leider van de SHG staat in de deuropening. 'Hover' zegt hij 'kom binnen.'

Hover haalt zijn schouders op, 'oké.'

Hij loopt naar binnen. Julian duwt me achter hem aan. De baas loopt weer achter Julian aan. Mijn ouders zijn in de woonkamer. Mijn moeder haalt diep adem, 'Lena, ben je oké?'

'Ja hoor.'

Hover grijnst, 'dus ik mag mijn gang gaan?'

'Als je Lena nu laat gaan' zegt mijn vader boos.

'Jaja, zoon.'

Julian maakt mijn handen los. Maar hij houd me wel nog even vast. 'Dus ik laat haar gaan' zegt Hover 'en ik mag mijn gang gaan zonder dat de SHG me gaat stoppen.'

Ze knikken alle drie tegelijk. 'Goed' zegt Hover 'zoon.'

Julian laat mij los, ik ren direct naar mijn ouders. Mijn moeder trekt me in een omhelzing, 'godzijdank.'

Mijn vader ging voor ons staan, 'ga dan. Je kan doen wat je wil.'

Hover grijnst, 'ik zal gaan. Zie jullie later nog wel.'

Hover legt een hand op de schouder van Julian. Ze gaan weg. Ze kijken alle drie bezorgd naar mij. Ik zucht, 'geen verwondingen, nog steeds maagd, nog steeds niet ontgroend.'

Mijn vader zucht van opluchting. 'Gelukkig is ze terug' zegt de baas 'nu moeten we alleen nog even de andere supers waarschuwen. Lena heb je iets meegekregen van hun plannen?'

'Nee, maar ben ik eigenlijk lid van de SHG?'

'Nee' zeggen ze alle drie tegelijk 'wil je dat?'

'Nee.'

Ik ren naar boven. 'Wat ga je doen' roepen ze.

Ze komen achter me aan rennen. 'De SHG mag hen niet stoppen. Ik ben geen lid. Dus ik ben een individu.'

'O nee' zegt mijn vader.

'Je hebt geen training gehad' zegt de baas.

'Je weet niet hoe je krachten werken' zegt mijn moeder.

Ik kijk haar aan, 'dat heb ik wel. Ik heb geoefend daar. In de gymzaal. Die sukkel heeft me laten oefenen.'

'Wie zijn zoon of hij' vraagt mijn vader.

'Luuk' roept mijn moeder.

Ik schud mijn hoofd en open mijn kast. 'Wat ga je doen' vraagt mijn moeder.

'Me omkleden in mijn turnpakje, dan zie ik er net zo belachelijk uit als... jullie.'

De baas wil iets zeggen maar mijn moeder stopt hem, 'dat is Lena.'

'Dus...'

Ik maak een gebaar naar de deur dat ze weg moeten gaan. 'Nee' zeg de baas 'dit kun je niet.'

'Probeer me maar tegen te houden.'

Hij kijkt mijn ouders aan, 'haar kun je niet tegen houden' zegt mijn vader.

'Dus jullie laten haar haar gang gaan?'

'Nee, niet alleen. Wij gaan achter haar aan.'

'dat mag niet' zeg ik 'want dat is tegen het verbond. Hij mag zijn gang gaan en de SHG mag hem niet tegenhouden. En aangezien ik geen lid ben betekent het dat ik hem wel mag tegenhouden.'

'Ik moet zeggen ze is slim' zegt de baas.

'Dank u dus laat me mijn plan uitvoeren.'

'Goed' zegt mijn vader 'maar je draagt wel een masker. En een pak.'

'Een pak' vraag ik verbaasd.

Mijn ouders knikken, 'we hebben een pak laten maken al een tijdje geleden. We waren van plan om je het te geven voor je zeventiende verjaardag dan kon je ook een super worden.'

'Oké, ga het dan halen. Ik wil me omkleden dus...'

Mijn moeder loopt weg en komt terug met kleding. Die legt ze neer. Mijn vader, de baas en mijn moeder draaien zich daarna om en lopen de gang op. Ik kleed me snel om in de kleding. Het zit best fijn en zo raar zie ik er eigenlijk niet uit. Ik loop de kamer uit. Mijn vader komt zijn werkkamer uit. Hij zucht, 'weet je het zeker Lena?'

'Ja.'

'Goed dan.'

Hij loopt naar me toe en zet het masker op. 'Laten we dan maar naar beneden gaan' zegt hij.

Ik knik en loop achter hem aan naar beneden. In de woonkamer zijn de baas en mijn moeder. Mijn moeder zucht, 'o liefje.'

Ze trekt me in een omhelzing, 'wees alsjeblieft voorzichtig.'

Ik knik. Ze laat me los en ik ga weg. Ik klim op het dak en ren over andere daken heen. Ik ren naar het vliegveld. Het is maar een klein privé vliegveld.