supergirl

<> 20 <>

De volgende ochtend ben ik al een tijdje wakker wanneer ik nog meer supers hoor. Ik begin na te denken. We moeten uit deze cel komen. En wel snel ook. Opeens weet ik het en roep: 'dat is het!'

Ik voel een bons en mijn vader zegt: 'au.'

Ik kijk over de rand. Mijn vader kijkt me aan en wrijft over een bult op zijn hoofd, 'Lena, waarom schreeuwde je?'

Ik spring van het bed en zeg: 'pap jouw gave is toch sterk.'

hij staat op, 'ja. waarom?'

'Kun je de tralies opzij trekken.'

'Ik zal het proberen.' Hij loopt naar twee tralies toe en probeert het. Ze gaan een stukje uit elkaar. Ik maak me zo dun mogelijk en stap door de opening. Ik ben buiten de cel. 'Oké' zegt de baas 'dat is de moeite waard om wakker voor gemaakt te worden.'

Ik kijk naar het slot, 'hoe gaan we dat doen?'

Ik hoor wat gestommel op de gang. Ik trek mezelf omhoog en ga aan een balk hangen. Er komt een bewaker binnen. Hij loopt de kamer in, 'goed. Mijn baas wil weten of jullie nog in jullie cellen zitten.'

Mijn vader kijkt naar mij, ik gebaar dat hij moet trekken. Dat doet hij. De bewaker pakt een lijst. Ik zwaai weer de cel in en ga op het bed zitten. 'Oké' zegt de bewaker.

Hij begint alle namen op te noemen. Wanneer hij even niet kijkt maak ik mijn arm langer en pak de sleutels. Die verstop ik snel. De man loopt weg nadat hij iedereens namen heeft gezegd en antwoord terug heeft gehad. Ik steek de sleutel in het slot en draai die om. De celdeur gaat open. Ik kijk mijn vader aan. Die duwt de celdeur open en we bevrijden snel de rest. Wanneer we allemaal uit de cel zijn zegt de baas: 'en nu?'

'Weg hier' zeg ik 'we moeten ons twee weken verschuilen en dan pas tegen gaan houden. Dat is niet tegen de deal.'

'Inderdaad' zeggen de supers 'maar waar?'

'Daar heb ik dan weer geen antwoord op. Maar we moeten hier nu weg voordat die bewaker erachter komt dat hij zijn sleutels kwijt is.'

De supers knikken. we lopen de galerij op en sluipen naar beneden. Wanneer we naar de poort rennen horen we Hover roepen: 'verdomme!'

Ik blijf staan bij de poort en kijk hem grijnzend aan. Hij snuift en steekt zijn hand uit. Ik begin te zweven. Fack zijn gave. 'Nee' roept mijn vader 'Hover laat haar gaan! Neem mij maar!'

Hover grinnikt, 'ik neem jullie beide wel.'

Hij tilt ook mijn vader op. Ik maak mijn arm langer en sla hover's ene hand weg zodat mijn vader valt. Hover pakt mijn arm en trekt me naar hem toe. Wanneer hij me op de grond zet is iedereen weggevlucht. 'Hoe zijn jullie los gekomen' vraagt hij kwaad terwijl hij mijn arm steviger beetpakt.

'Sleutels. Jouw bewakers zijn echt dom.'

Hij trekt me mee naar een vergader zaal. Daar zijn alle schurken en Julian ook. Ze fronsen als ze mij zien grijnzen. 'Oké' zegt Julian 'waarom grijns je Lena?'

'Om het aantal SHG leden die jullie hebben, zero, nada, noppes. He-le-maal ni-ks.'

'Hoe kan dat' vraagt één van hen 'jullie zaten opgesloten.'

'Jammer dat ik de sleutels van de bewaker kom pakken en ik iedereen heb bevrijd uit die cellen.'

'Misschien' zegt de aartsvijand van mijn moeder 'moeten we haar krachten maar als eerste afpakken.'

'Nee' roep ik.

'Nee' zegt Julian 'dan hebben we niks meer aan haar.'

'Wat wil je met me doen?'

Hij grinnikt, 'nog heel veel.'

Hij staat op en loopt naar me toe. 'Ik ga jou mijn vrouw maken.'

'Weet je, we leven in de eenentwintigste eeuw. Vrouwen hebben nu ook iets te zeggen.'

Hij pakt mijn andere arm beet, 'vader. Ik neem haar mee naar mijn kamer.'

Hover laat me los en Julian neemt me mee naar zijn kamer. Hij gooit me de kamer in en draait de deur achter zich op slot. Ik zit op de grond aangezien ik viel. Hij kijkt me aan en grijnst, 'eindelijk even alleen met jou.'

'Wat wil je' vraag ik kwaad.

'Ik wil je horen zeggen dat je me leuk vind, bij me wil blijven en met me samen wil werken.'

Ik sta op, 'daar heb ik antwoorden op. Nooit van mijn leven, nooit van mijn leven en... ehm... nooit van mijn leven!'

'Lena, je vind me leuk. Dat heb je zelf gezegd.'

'Ja toen dreigde je ermee om me naar een leugendetector te brengen. Ik ben van gedachten veranderd. Laat me gaan!'

Hij zucht, 'hoe ga ik jou laten luisteren?'

'Tip, niet.'

Hij begint te grijnzen, 'o echt wel. Weet je ik laat je ouders met rust als jij belooft om me te helpen.'

'Waarmee?'

'Ik wil jou als mijn hulp. We bedenken samen plannen en we voeren ze uit. Samen.'

Ik haalde diep adem en liet het langzaam los, 'dus dan laat je mijn ouders met rust. Ik help jou en jij laat ze met rust.'

Hij knikt, 'ik laat ze met rust. Ik kan helaas niks zeggen over mijn vader en de rest.'

'Nee, zij nemen niemands krachten af en ik word je vriendinnetje.'

Hij bijt op zijn lip en knikt langzaam, 'ik zal overleggen. Maar nu sluit ik je op. Vanavond slaap jij bij mij.'

Ik wil iets zeggen maar hij loopt al weg en sluit me op. Ik loop naar het raam en ga ervoor zitten. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen. Buiten begint het al donkerder te worden. Na een tijdje val ik in slaap.