supergirl

<>2<>

Op school zijn we een van de populairste meisjes. Meteen komen Liv, Sophie en Klara naar ons toe. Naast Emma ken ik hun het beste. Ze lopen ook altijd achter ons aan. 'Hey' zeggen ze tegelijk.

'Hey' zeg ik 'alles goed?'

Ze knikken, 'jij?'

'Ook goed. Wat is de eerste les?'

Iedereen kijkt naar Klara. Klara is het slimste van ons allemaal. Ze heeft altijd keurig netjes haar huiswerk af en is een studiebol. Maar na school bij mij is ze anders. Dan is ze luidruchtig en grappig en kan als één van de beste een potje gillen om een horrorfilm. 'Nederlands' zegt ze '101.'

'Oké' zeggen Emma en ik tegelijk. 'Let's go' zegt Emma.

We lopen naar het lokaal. De rest van de dag is simpel. Af en toe een geintje en waarschuwing van de leraar. En dan nog de laatste les. Gym. Atletiek. Ik doe niet heel erg mijn best en ben toch nog de beste van de klas. Daarna ga ik met iedereen naar huis. Mijn ouders zijn er niet. We maken huiswerk en eten de halve pot snoep leeg. Rond vijfen gaan ze weg en komt mijn moeder thuis. 'Mam' zeg ik 'waarom gaat papa vanavond weg?'

'Wie zegt dat?'

'Hijzelf. Ik hoorde hem praten.'

'Heb je hem afgeluisterd?!'

'Wat?! Nee! Ik liep langs en hoorde het.'

'Het is alleen ee n oude vriendenclub van hem die hem weer eens wil zien. Niks aan de hand. En ik ga ook. Het zijn ook mijn vrienden.'

'Dus vanavond ben ik alleen thuis?'

'Ja.'

'Chill.'

'Maar je gaat wel op tijd naar bed. Duidelijk?!'

'Ja mam.'

'Nou ga maar achter je computer of zo. Ik ga koken.'

Ik loop naar mijn kamer en start mijn laptop op. Ik ga naar facebook en kijk op mijn profiel. Er zijn geen berichten. Ik ga maar naar Wattpad. De beste site ever. Wattpad is Life voor mij. Ik lees veel weerwolvenverhalen en maffia. En in bijna alle verhalen word de hoofdpersoon ontvoerd. En meestal zijn het meisjes. Dat vind ik wel zielig. Hopen dat ik nooit word ontvoerd. Rond half zes roept mijn vader naar me: 'Lena! Eten!'

Ik sluit af en ren naar beneden. Mijn vader zit al aan tafel. Mijn moeder ook. We eten. Daarna ga ik weer terug naar boven. Mijn vader komt de kamer in. 'Lena' zegt hij 'je moeder en ik gaan...'

'Naar je vrienden' maak ik zijn zin af 'ik weet het. Ik hoorde je praten vanmorgen.'

'Wat heb je gehoord?'

'Tien uur. Heb ik, hoi.'

'Oké. Dan zien we je vanavond. en je gaat wel op tijd naar bed.'

'Ja, weet ik. Maar vanavond heb ik training.'

'O ja. Hoe laat ook alweer?'

'Acht uur.'

'Ik kan je dan niet komen halen.'

'Niet nodig.'

'Oké. Tot morgenochtend.'

'Tot morgenochtend.'

Hij geeft een kus op mijn hoofd en gaat weg. Ik pak mijn spullen en zoek mijn fiets op. Ik fiets naar de sporthal. De rest is er nog niet. Ik kleed me om en begin alvast met alles losgooien. Na de training fiets ik naar huis. Normaal gesproken fiets mijn vader mee maar deze keer niet. Ik moet door een parkje. Er zijn wat mannen die me de weg versperren. Ik stap af, 'hey! Ga aan de kant!'

Ze grinniken, 'waarom zouden we?'

Ik word opeens vast gegrepen door twee paar handen. 'Laat me los!'

Een van de mannen voor me duwt iets tegen mijn mond. Het is een wit doekje en binnen een paar seconden ben ik flauw gevallen.

------------------------------------------------------------

A/N Ze wilde het niet, nou jammer. *grijns*

maar waarom word ze ontvoerd? Ze is toch niet bijzonder? Of wel?

comment/vote/follow

xxx Mairin