supergirl

<> 13 <>

De volgende ochtend word ik vroeg wakker. Ik ga naar de badkamer en kleed me om. Daarna ga ik op mijn bed liggen. Na een tijdje is Julian er nog steeds niet. Ik sta op en sluip naar beneden. Naar de eetzaal. Daar is niemand. Dan ga in naar de vergaderzaal. Julian zit en hover staat achter hem. Ze zijn aan het praten met de superschurken via een 3D scherm. Ik hoor Julian grinniken, 'ik heb het jullie gezegd. Ze is een schurk.'

'Ja en nog een goede ook' zegt Hover 'ze heeft het bloed verbond gesloten.'

'Serieus' vragen sommige schurken verbaasd.

'Dat kind is echt makkelijk over te halen' zegt Julian grijnzend.

Ik gooi de deur open en roep: 'over te halen?'

Julian draait zich om, 'L-l-lena.'

'Waarom heb ik jou ooit vertrouwd?!'
Ik draai me om en ren naar mijn kamer. Hoe kan hij?! Ik had hem nooit moeten vertrouwen! Het is een schurk en blijf het! Ik ga op mijn bed liggen. Een tijdje later komt hij binnen. 'Wat wil je' vraag ik kwaad.

'Lena, het spijt me.'

'Waarom geloof ik nou niet? O ik weet het al je bent gemeen' ik sta op en begin naar hem toe te lopen. 'Achterhaald, vals en de grootste leugenaar ooit!'

Ik ben nu bij hem en blijf recht voor hem staan. Hij zucht, 'alsjeblieft Lena.'

'Wat alsjeblieft!'

'Luister even naar me.'

'Waarom zou ik?!'

Hij pakt mijn kin beet en kust me. Hij laat me na een paar seconden los. Ik kijk hem even aan en wil hem dan slaan. Net voordat mijn hand zijn gezicht raakt pakt hij mijn pols beet zodat ik niet verder kan slaan. 'Lena' zegt hij 'ik meen het.'

'En ik ook' zeg ik 'dus laat me los zodat ik je wel kan slaan.'

Hij schud zijn hoofd en trekt me mee naar beneden. Naar de vergaderzaal. De superschurken zijn er nog steeds. Ze grijnzen zodra ze mij zien. 'Oké' zegt Julian 'dit zullen jullie niet goed vinden maar...'

Hij kust me weer. En weer wil ik hem slaan en weer houd hij mijn hand tegen. Hij kijkt de schurken aan. Sommige kijken kwaad anderen verbaasd. Hover staat ons met grote ogen aan te kijken. Ik probeer me los te trekken maar het lukt niet. 'Ik vind Lena leuk' zegt Julian.
De
'Wat' roepen ze alle elf tegelijk, 'Julian dat kan niet!'

'Jullie zeiden ook dat ik haar niet tot een schurk kon maken, dat is me ook gelukt.'

'Maar ze ging terug naar een super' zegt de aartsvijand van mijn moeder.

'Inderdaad' zeg ik 'dus laat me gaan!'

Julian kijkt naar mij, 'nee. Jij blijft voor altijd bij mij. Je hebt een bloedverbond gesloten.'

'En hoe kan je dat verbreken.'

'Niet' zeggen ze alle elf tegelijk.

'Nou ja' zegt Hover 'door de dood.'

'Liever niet.'

Er komt iemand de zaal inlopen. Het was een man van Hover. 'Baas' zegt hij.

Hover wenkt hem. De man loopt naar hem toe en fluistert iets in zijn oor. Hover's ogen lichtten even op. 'Heren' zegt hij daarna hardop 'de SHG wil met mij praten.'

Hun ogen lichtten even op. 'Dus we doen er nog een beeldscherm bij' zegt Hover. Hij loopt naar de tafel en toets iets in. er komt een beelscherm bij en een man komt in beeld. Hij heeft een kaal hoofd en een zonnebril op. Julian draait mijn arm op mijn rug en fluistert in mijn oor: 'dat is de baas van de SHG. Dus ook van jou.'

'Hover' zegt de man boos 'laat haar gaan!'

'Waarom zou ik' vraagt Hover.

'Omdat ik het ook wil' zeg ik kwaad.

Julian grinnikt en trekt mijn arm nog wat hogen. 'Au' zeg ik.

De rest van de schurken grinnikt. 'Hover' roept de man 'zeg je zoon dat hij haar los moet laten!'

'Of anders? Wat ga je doen? Jullie kunnen niets.'

'Oké' roept iemand bij de man in de kamer 'sorry we gaan.'

Het is de stem van mijn vader. Er komen twee mensen naast de man staan. Mijn ouders. Maar dan in rare pakken en voor hun gezicht is een masker. Of voor hun ogen in ieder geval. 'Lena' roepen ze tegelijk.

'Ah' zeg ik 'mijn ouders zijn er ook weer. Waarom hebben jullie nooit iets gezegd?'

'Lena' zegt mijn moeder 'het spijt ons. We...'

'We? Wat?! Ik heb een geweldige gave en....'

Hover , Julian en de rest van de schurken grijnzen. 'Fack' zeg ik 'dit ben ik niet. Julian laat me los!'

Julian laat me los. 'Luister' zeg ik tegen mijn ouders 'ik ben geen schurk, ik ben een super en wil ook heel graag helpen maar kom de dan alsjeblieft hier weghalen. Deze idioot hier heeft me namelijk net gekust.'

'Hij deed wat' roept mijn vader 'oké knul jij hebt problemen.'

'Weet je' zegt Hover 'jullie krijgen Lena terug mits wij een hele maand onze gang mogen gaan.'

'Dat nooit' roept de man.

Mijn ouders kijken hem kwaad aan. 'Goed' zegt de man 'één week en alleen jij.'

'Drie weken' zegt Hover 'ons allemaal.'

'Twee weken' zegt de man 'laatste bod Hover.'

'Twee weken wij allemaal. Deal.'

De man zucht, 'goed. Breng haar hierheen. Alsjeblieft.'

'Ik kom. Over twee dagen in haar huis. Alleen jij en haar ouders.'

'Ja en alleen, jij, je zoon en zij. Niet meer schurken, duidelijk?'

'Afgesproken.'

De man zucht en logt uit. De schurken juichen. 'Je hebt het voor mekaar Hover!'

'Dankzij mijn zoon en Lena.'

'Laat me met rust' zeg ik.

Ik loop naar mijn kamer en ga daar in de vensterbank zitten. Ik pak mijn mobiel en zet muziek aan. Het eerste liedje is people help the people van birdy. ik begin meteen mee te zingen.