SC-4

63.1K 1.6K 92
                                    

Luigi

They are here..

My family is really here. I can't help but  just stare at Samantha who's sleeping soundly beside me. I am brushing her hair with my fingers and I never kept my eyes away from her.

It's already 1am and yet hindi parin ako.tulog. Kanina pa ako pangiti-ngiti habang minamasdan siya. My wife. My second half. My heart. The mother of my children. Ang babaeng pangalawa man sa buhay ko pero siya namang panghabambuhay ko.

Damn!

Hindi ko napigilan halikan ito sa labi. Bahagya itong gumalaw at nilamukos ang mukha ko. Ang sungit na talaga ng misis ko!

Maya-maya ay mahimbing na naman ang tulog nito. Napailing nalang ako.

I never thought I can still experience this with her. Kasama ang mga anak namin at ng isa pang anghel. I was ready let her go dahil naisip ko noong tama siya, nasasaktan nalang namin ang isa't isa.

I knelt infront of her and that was the most painful thing I got from being heartless. Heartless? Minsan iniisip ko kung tama ba lahat ng ginawa ko. Nasaktan siya, nasaktan ako. Marami pang ibang nadawit nang dahil sa mga issues ko sa buhay.

But it's all worth it. Gaya ng sinabi ni Samantha. It's all worth it. Mas lalo naming napatunayan na destined kami. Kaya naman kahit ilang bala pa ang saluhin ko, gagawin ko, para lang sa kanya. Para lang bumawi sa lahat-lahat ng masasalit na alaalang naidulot ko sa kanya.

"I love you baby.." I whispered then kiss her on her forehead.

Akala ko talaga hindi na ito darating. I though the moment she said we are done, that we must just let go each other, akala ko doon na matatapos.

Not when that incident happened. Takot na takot ako noon para kay Samantha. I don't want to see her crying in pain. Kaya naman ginawa ko lahat para mabulok sa kulungan ang mga kumidnap sa amin.

Jules. He's been my buddy eversince, I never thought he can do that. He deserves to rot in jail kasama ng dating asawa ni mommy.

Aaminin ko, noong una hindi naging madaling tanggapin ang mga inamin ni mommy. We were never her first family, but looking at her condition now, how can I not forgive her. Siya parin ang mommy ko. Ang unang babae sa buhay ko.

Dad hasn't talked about it lately kahit pa sinabi ko na sa kanya. He accepted mom. I remember how he cried when he saw mom. My heart melted at the scene. Dad loves mom so much. Gaya ko, nabulag lang rin ito sa galit and so he made it appear tha t he didn't care at all but he is. Nalaman kong gumawa rin siya ng hakbang para hanapin si mom without telling me.

I intertwined my fingers with Samantha.

"Sorry baby kung nalilikutan ka sa akin, I just miss you so much, almost 2 months that I felt suicidal kakaisip sayo, tapos di mo pa ako nirereplyan kasi nagtampo ka." I said. Kahit pa alam kong di rin nito dinig dahil tulog mantika.

Ilang beses akong nag-iwas ng tingin kay Samantha. She's freaking me out with her stares na para bang may hinahanap sa mukha ko.

"Wh--"

"Bakit ganyan mata mo? Natulog ka ba?" She asked.

Darn! Is it obvious?

"Ah, oo naman!"

She squinted her eyes then pinched my cheeks.

"Liar! Ang laki ng eyebags mo oh! Umamin ka, pinagsamantalahan mo ko kagabi noh?" She accused me. God! My wife just accused me!

She even covered herself with her hands na para bang may gagawin ako kahalayan sa kanya. Goodness! Ang weird ng asawa ko. Ganito rin ba suya magbuntis sa kambal noon?

Chasing The Bad GirlTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon