Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 46

«Γράφτηκα στην σχολή χορού και...δε θα σε χρειαστώ άλλο. Θα πληρωθείς κανονικά παρολαυτά» του λέω και πηγαίνει στην Μαργαρίτα. «Δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά σου, μπορείς να τα κρατήσεις. Κι εφόσον το θες έτσι, σε παρακαλώ να διαγράψεις ότι έχει να κάνει με μένα. Φωτογραφίες, facebook, αριθμούς, κλπ. Πάντως, πρέπει να έχασες κι άλλα κιλά, ελπίζω...να τα καταφέρεις» μου λέει και γυρνάει την πλάτη να κοιτάξει τις ζωγραφιές και να μιλήσει με την Μαργαρίτα. Εγώ στέκομαι δίπλα στην πόρτα και τους βλέπω μαζί, αγαπημένους. Αυτόματα τα μάτια μου αρχίζουν να υγραίνονται. Κοιτάω τον Λευτέρη που με κοιτάει, γεμάτος θλίψη και ενοχές;

Αυτό ήταν λοιπόν, ο Αντώνης είναι παρελθόν για μένα. Το κακό είναι ότι παρά τα όσα έγιναν, ακόμα η καρδιά μου πονάει γι' αυτόν. Γιατί; Λέω στον εαυτό μου. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να σταματήσεις να αγαπάς κάποιον; Η λογική λέει να τον ξεχάσω αλλά για κάποιον λόγο δεν φεύγει από το μυαλό μου.

Προχωρώντας στην αυλή για να φύγω, τρέχει ο Λευτέρης από πίσω μου και με προλαβαίνει στο τσακ. «Τι έγινε, Λευτέρη;» τον ρωτάω. «Μαρτίνα...» μου λέει προσπαθώντας να πάρει ανάσα. «Σε είδα πόσο στεναχωρημένη ήσουν για τον Αντώνη και...δεν άντεχα να σε βλέπω έτσι» μου λέει. «Ευχαριστώ, Λευτέρη, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι» του λέω. «Κι όμως...ξέρω ακριβώς τι πρέπει» μου λέει και κοιτάει στο έδαφος.

«Πες μου, Λευτέρη» του λέω με περιέργεια. «Η Μαργαρίτα περιμένει το δικό μου παιδί και όχι του Αντώνη. Μου το ζήτησε ως χάρη να την βοηθήσω για να τον κάνει δικό της. Δεν περίμενα ποτέ όμως ότι θα πληγώσω εσένα» μου λέει και έχω μείνει κάγκελο. «Πρέπει να το πεις στον Αντώνη, Λευτέρη! Δεν γίνεται να πιστεύει ότι είναι δικό του το παιδί!» του λέω, με μια μικρή σπίθα ελπίδας μέσα μου. «Δεν ξέρω πώς να το πω, η Μαργαρίτα θα με σκοτώσει» μου λέει, «Δεν θα πιστέψουν καν» συνεχίζει. «Τότε πες της να κάνει τεστ DNA και θα δεις πώς θα μιλήσει» του λέω και φεύγω.

Όταν μπαίνω σπίτι βλέπω ένα δέμα μικρό στο πάτωμα. Το ανοίγω και βλέπω ένα φλυτζάνι τσάι που του λείπει ένα κομμάτι απ' το χείλος όπως ακριβώς στην 'Πεντάμορφη και το Τέρας'. Το αφήνω στην άκρη και το κοιτάω. Νιώθω φοβισμένη, καθώς είμαι σχεδόν σίγουρη πως το στειλε ο Αντρέας Κ. αφού έχει εμμονή με το παραμύθι αυτό.

Ξέρει πού μένω σίγουρα και...κοιτάω το πακέτο και δεν βλέπω ούτε γραμματόσημα ούτε ίχνος από το courier! Ο Αντρέας Κ. παρέδωσε το πακέτο ο ίδιος, μπήκε μέσα στο σπίτι μου! «Μαρτίνα, ήρθες!» με τρομάζει ξαφνικά ο θείος μου ο Κώστας που βγαίνει απ' την κουζίνα. «Θείε, εδώ είσαι;» του λέω.