"FLY AWAY"
Keila's POV
Looking back to how I was before meeting Kean again, parang mas mapayapa at mas kinakaya ko ang buhay ko noon, ang buhay namin ng anak ko. Noon, tanging ang pagpapakilala ko kay Luke sa ama niya ang iniisip ko o kaya naman kung paano kapag biglang magkita ang dalawa. Iyon lang ang naging palaisipan sa akin.
Naging mapagpasensiya akong tao. Natuto ako sa mga hirap na dinanas ko noon. Noong mga panahon na nagkakagulo ang pami-pamilya dahil lang sa pakikipagrelasyon namin ni Kean sa isa't-isa. Noong mga panahon na umalis ako ng bansa para maging mapayapa na ang pakiramdam ng nanay ni Kean. Noong mga panahon na hirap na hirap akong bumangon sa sarili ko lalo na't nagbubuntis ako noon. Lahat ng hirap sa ibang bansa, tiniis ko.
Nagkaroon ako ng mabubuti at mapagmalasakit na mga kaibigan doon na naging taga-alaga ng anak ko tuwing magtatrabaho ako para may pantustos ako sa mga pangangailangan ng anak ko. Lahat ng pagsisikap na ginawa ko ay para mabigyan ng magandang kinabukasan ang anak ko.
At ngayon, gagawin ko na naman ang lahat ng ito para sa anak ko. Hindi ko hahayaan na maipit ang bata nang dahil sa conflict ng magkabilang partida. Gayon din, gagawin ko ito para sa sarili ko. Kailangan kong hanaping muli ang sarili ko. Kailangang buuin ko muli ang sarili ko.
Pakiramdam ko, wasak na wasak ang pagkatao ko. All this time, naging mabait ako sa kanila. Ni hindi nga ako nagkimkim ng galit laban sa kanila. Pero ito ang igaganti nila?! Kung sana lang ay hindi ako masiyadong naging mabait, naging mapagpasensiya, naging mapagmalasakit, na laging inuuna ang iba, malamang ay hindi ako madaling masaktan ng ganito.
Pero kahit ano pa ang mangyari, masasaktan at masasaktan ako. Lalo na't ang may kagagawan ng lahat ng kamalasan sa buhay ko ay ang mga taong nirerespeto ko noon.
"Mommy..", napatingin ako sa anak ko. Nandito ako sa kwarto at nakaupo lang dito malapit sa may bintana habang nakatulala sa kawalan. Parang dalang-dala ako ng iniisip ko.
"Yes baby? Come here.", lumapit naman siya sakin.
