İMKAN: Karanlık Aşk #Wattys2016

Bölüm 14 - Karan

Merhaba ,merhaba. Vote, yorum, okumalar için teşekkürler. Her şeyi için.. İyi okumalar ♥ :) Size bu arada Karan ağzından- süprizim var. Ama bu değil. İlerde ki bölümlerde. Az kaldı az kaldı :D

Not: Hikaye baştan tekrar düzenlenmiştir. ♥ Her şey sizin için.

multimedia- Karan ♥

~

Kolumu kavramasıyla sertçe çekip işaret parmağımı ona doğru savurdum. "Bana- bir daha - dokunayım deme! SAKIN! " kapıya yönelip sertçe açtım. Ardından çıkan kız ile dona kalmıştım. Gülümsedi. "Merhaba, Karan orada mı? Ben Alev de." 

~

Gülümsedim, acıyla gülümsedim. Başımı Karan'a döndürdüm.

"Alev'ciğin gelmiş Karan. Artık hatır giderirsiniz, öpüşür koklaşırsınız, değil mi?" İmali konuşmamı bitirip kızın koluna çarpıp ilerledim.

KARAN'IN AĞZINDAN 

Parmaklarımla gözlerimi ovuşturdum. Allah kahretsin! O an duydun değil mi? Dinledin bizi. Yoksa bu imayı asla yapmazdın. Kimse sana Alev'den bahsetmemişken bunu asla yapmazdın!

Masaya doğru adımlarımı getirdim. Hızla artan öfkem damarımın atmasına neden oluyordu. Bu da demekti ki; her an birisine zarar verebilirdim. 

Masanın üzerinde elime ne geçerse duvara fırlatıp bağırdım. Arkamdan kolların beni sarmasıyla elimdeki vazoyu masaya bırakıp ellerini gövdemden çektim. 

"K-Karan.."

"Sen öldün. Ölüler konuşamaz." Omzuma dokunmasıyla sert bir şekilde ona dönüp boğazını sıktım. Ondan nefret ediyorum, NEFRET! O öldü, öldü! Yaşamıyor artık. Zar zor dudaklarının arasından;

"Karan." demişti.

Karşımda nefes alamayan yüzü mosmora dönmüştü. Elimi çekip parmağımı ona doğru savurdum.

"Hayatımdan çıktığın gibi defolup gidiyorsun, anladın mı beni!"

"Karan, haklısın ölmedim. Sizi kandırdım." Elimi tutup yanağına getirdi.

"Ama buradayım, yanında ve yaşıyorum." Elimi sertçe çekip kolunu kavradım. Evin dış kapısına onu sürüklerken herkesin odağı biz olmuştuk. Kapıyı açıp onu dışarı itince ittiğim yöne doğru biraz sendeledi.

"HANGİ CEHENNEME GİTTİYSEN ORAYA GERİ DÖN!" diye kükredim. Şirin arkamdan boğuk sesiyle "Alev." diye mırıldanmıştı. Çatık kaşlarımı ona doğru döndürüp tüm gücümle bağırmaya devam ettim.

"ALEV ÖLDÜ! ALEV DİYE BİRİ YOK!"  İçeride herkes korku dolan boş gözleriyle bana bakıyorlardı. Korku yüzlerini ele geçirmişti. Evet korku...benden korkuyorlar. Ben kötü biriyim, herkes de benden korkmak zorunda, HERKES....

Alev, elini karnına getirip yüzünde oluşan gülümsemeyle bana doğru yaklaştı. Başımı korumaya yönlendirdim. 

"Kim aldı bunu içeri!" diye kükrememi etrafa savururken Alev, elimi tutup karnına getirdi.

"Bizi yanına almak zorundasın. Ben ve oğlumu bırakamazsın." demesiyle afallamış ifademle onun karnına doğru baktım. Bu numara eskimedi mi? 

"Zavallısın. Beni salak mı sandın! Böyle bir numaraya kanar mıyım sence ben? Sen gideli bir yıl oldu. Oğlum olacaksa bile karnında olmazdı!" Gülümseyişini sürdürdü. Sıktığım yanaklarının arasından ses çıkardı.