İMKAN: Karanlık Aşk #Wattys2016

Bölüm 9 - "Senden nefret edemiyorum!"

MERHABA CANLAR :D 

İlk önce fikirlerinizi ve öneride bulunanlara çok teşekkürler. Hikayemi beğenen okuyan herkese de teşekkür ederim. Hiç uzatmayacağım. İyi okumalar dilerim :) ^^

~

Kapıya elini getirip tıklatınca içeriden ses geldi.

"Lütfen...lütfen bırakın beni. Karanlık...korkuyorum." Bu ses..B...bu o kâbus. 'Karanlık...yardım et.'

Hayır, hayır. Lütfen...lütfen....şaşkın-titrek ifademle Karan'a bir de kapıya baktım. Yutkundum, titriyordum. Kapı kolunu tutup yavaşça açtım.

"A-Anne..."

~

Koşarak annemin yanına gelip çömeldim. Yanaklarını okşadım. Gözlerim doluyor...

"Karanlık...karanlık..."

"Şş...anne buradayım, yanındayım."

"Karanlık...sokmayın beni buraya, lütfen." 

Annemde bende aslında aynıydık. İkimiz de bir zamanlar hep birileri tarafından zulüm görmüştük. Ne olduğu pek önemli değil. Sadece şuan annem kötü...

"Anneciğim gözlerini aç. Kızın burada bak." Elini yanağıma getirdim. Ardından sıkıca anneme sarıldım. Ayrıldığımda yüzüne baktım. O da bana baktı. Eliyle yanağımda süzülen göz yaşlarımı sildi ve sırıttı. Göz yaşlarım hala akmaya devam ediyordu. Annemin saçını okşadım.

"İyi olacaksın, tamam mı? Sana söz veriyorum iyi olacaksın." Karan'a doğru dönüp ayağa kalktım. Üzerine yürüdüm. "Sen ne yaptığını sanıyorsun! DELİRDİN Mİ!" Yanına geldiğimde göğsüne yumruklar atmaya başladım. Hıçkırıklarım daha da artarken o tepkisizdi.

"Senin anneme bunu yapmaya ne hakkın yok! O...o senin yüzünden bu halde. Niye yapıyorsun bunu? Gitmeyim diye mi?" derken yumruklamayı kesmiştim ve başım yere eğikti. O ise başımı tutmuştu. Göz yaşlarımı bu sefer tutamıyorum, akıyorlar işte. Ağlamaktan nefret ediyorum...

"Anlamıyorum. Neden bunu yapıyorsun? Niye kötü olmak istiyorsun?"

"Ben..." dedi ve sustu.

Ona doğru başımı kaldırdım. "Annemi oradan çıkar, hemen!" Başını olumsuz şekilde salladı.

"Gitmeni istemiyorum." Başımda ki elini elime doğru getirdi. Başımı başka yöne çevirdim. Böyle hissetmekten nefret ediyorum. Nefret edeceğim şeyler onunla tanıştıktan sonra o kadar arttı ki...

Elimi ondan çekip alnıma getirdim. Burnumu çekip ;

"Bunu yaptığını asla ama asla unutmayacağım. Bu yaptığın fazlaydı. Bu sefer affetmeyeceğim."

Yutkunup geriye bir adım atıp saçlarımı karıştırdım.YAPAMIYORUM.

"Ama...ama bundan nefret ediyorum. Seni affetmek istememden, sen ne zaman bana yaklaştığında hissettiğim bu şeyden... hepsinden nefret ediyorum!"

Ona baktım. Gerçekten anlamıyorum. İnsan hala tepkisiz ifadesiyle mi şuana kadar kalır? Ben burada kızıyorum, bağırıyorum ve ağlıyorum ama o sadece tepkisiz sadece... bana bakıyor.

Başımı sağ sola salladım. "Senden nefret edemiyorum! Sana aşık olamam, istemiyorum. Ama lanet bu duyguyu bastıramıyorum..."