Adopted by One Direction *1

20 (XXL)

Enjoy this chapter! Ik heb de 500 lezers gehaald ;)

Merle

Nog steeds verbaasd kijk ik naar mijn mobiel. Compleet van de wereld, dat ben ik.

Ben ik verliefd? Sommigen zeggen dat liefde op het eerste gezicht bestaat. Ikzelf geloofde er nooit in, tot ik Jason tegen het lijf liep, letterlijk.

'Merle?' Ik kijk op en zie Liam opgelucht naar me toe rennen. 'Waar zat je?! We waren je kwijt!' Roept hij bezorgd tegen me. Ik duik in een, maar voel dan het bloed door mijn aderen stromen.

'Jullie waren míj kwijt?! Jullie renden opeens weg! Ik kon jullie verdomme niet bijhouden!'

'Niet zo'n grote mond, jongedame! Wij zijn jouw vaders, en je hebt naar ons te luisteren!'

Ik kijk hem kwaad aan. 'Flikker op! Je bent een waardeloze vader als je je dochter kwijt raakt, in een land waar ze nog nooit is geweest, en dan ook nog eens gaat schreeuwen tegen haar!'

Ik draai me kwaad om en been door de gang. Ik zie een deur opengaan, en Calum verschijnt in de deuropening.

'Wow. Chill down, angry women. What's wrong?' Ik duw hem aan de kant en storm de kamer in. Luke, Michael en Ashton kijken verschrikt op en schuiven aan de kant als ik op de bank neerplof.

'Uhm...' Begint Ashton voorzichtig. Ik schenk hem een blik die zegt: 'laat me met rust, of je gaat eraan!' Meteen is hij stil en vlucht snel een kamer in.

'Wil je een glas water?' Vraagt Luke ook voorzichtig. Ik knik langzaam en Luke staat op.

Even later komt hij terug met een glas water. Ik neem het glas dankbaar aan en neem een slok. Ik voel mijn woede wegzakken en zucht diep.

'Wat is er gebeurd?' Ik zet het glas aan de kant en een traan rolt naar beneden. Luke pakt een zakdoek en veegt de traan weg. Ik glimlach zwak naar hem. 'Als je het niet wilt vertellen, hoeft het niet.' Ik knik langzaam.

'Ik wil het wel vertellen.' Mompel ik. Ik neem nog een slok van mijn water en slik even. 'Ik had ruzie met Liam. En in mijn woede zei ik per ongeluk, heel misschien, dat hij een waardeloze vader is...'

Luke's mond valt een beetje open, net als die van Calum en Michael. Ik kijk naar beneden en bijt op mijn lip.

'En nu vanaf het begin? Alsjeblieft?' Vraagt Calum. Ik knik en begin het hele verhaal te vertellen. Vanaf het vliegveld vanmorgen, tot nu.

-

'We hebben je vaders verteld dat je hier bent, zodat ze niet bezorgd raken. Of, alweer bezorgd.' Zegt Luke, terwijl hij me zijn shirt geeft. Ik knik en blijf hem aankijken. 'Oh ja, tuurlijk. Ik draai me wel even om...' Hij draait zich om en ik trek mijn sweather en joggingbroek uit, waarna ik het shirt van Luke over mijn hoofd trek.

'Je kan weer kijken.' Het shirt is lang, tenminste, lang genoeg voor mij. Bij Luke komt het tot net over zijn heupen, en bij mij tot halverwege mijn bovenbenen. Van boven is het iets los, maar niet teveel.

Luke draait zich langzaam om en knikt. 'Normaal slaap ik in mijn boxer... Maar voor jou maak ik een uitzondering. Vanwege je verleden.' Ik knik en loop naar hem toe. Ik sla mijn armen om hem heen en hij slaat meteen zijn armen beschermend om mij heen.

'Het is goed, Luke.' Ik voel Luke ontspannen en laat hem weer los. 'Wat zeiden ze?' Luke kijkt me verward aan. 'Mijn vaders.'

Zijn mond vormt een geluidloze 'O' en ik grinnik. 'Ze waren blij dat je ons had gevonden, en bij ons bent gebleven. Ze waren al bezorgd geraakt toen Liam overstuur binnen kwam, met het nieuws dat je kwaad was weggelopen. Liam voelt zich slecht.' Ik slik. 'Dat laatste had ik misschien beter voor me kunnen houden...' Mompeld Luke zacht in zichzelf.