Adopted by One Direction *1

9

Merle

'Merle, kom je naar beneden?' Schreeuwt Louis naar boven. Ik zit in kleermakerszit op mijn bed. 'Merle?'

'Laat me met rust!' Roep ik terug. Ik hoor voetstappen op de trap, onbekende voetstappen.

Even later hoor ik geklop op de deur. 'Mag ik binnen komen?' Ik reageer niet en hoor de deur opengaan.

'Heb ik gezegt dat je binnen mag komen?' Vraag ik geïrriteerd, terwijl ik naar mijn handen kijk, die in mijn schoot liggen.

'Nee, maar wie zwijgt, stemt toe.' Ik rol mijn ogen en zucht.

Ik kijk op als diegene op mijn bed gaat zitten. Het is die blonde jongen met blauwe ogen.

'Ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben Luke Hemmings.' Hij steekt zijn hand uit, maar ik beweeg niet. Hij trekt ongemakkelijk zijn arm terug en kucht even.

'Luister. Ik weet niet wat je in mijn kamer te zoeken hebt, maar ik wil liever alleen gelaten worden nu.' Zeg ik nog steeds geïrriteerd. Luke bijt op zijn lip.

'We zijn verkeerd begonnen, maar we zullen elkaar steeds vaker zien. Ik weet niet wat er in je verleden is gebeurd, maar je moet weten dat wij je niks zullen doen. Je kan ons echt vertrouwen.' Luke staat op en loopt de kamer weer uit. Hij sluit de deur achter zich en dan ben ik weer compleet alleen.

Ik laat me achterover vallen in het matras en staar naar het plafond. Ik draai me op mijn zijde en kijk naar het fotolijstje van mijn ouders en mij.

'Mam, wat moet ik doen? Stuur een teken als ik naar beneden moet gaan en de jongens een kans moet geven.' Op dat moment hoor ik getik tegen het raam en ik slaak een kort gilletje.

Ik sta langzaam op en schuif het gordijn opzij. Een raaf zit voor mijn raam. 'Mam, laat de raaf twee keer tikken als dit het teken is.' De raaf tikt twee keer op het raam. Ik glimlach. 'I love you, mam.' De raaf vliegt weg en ik loop de kamer uit, naar beneden.

Ik loop de woonkamer in, waar niemand is. Ik hoor geluiden uit de kelder en slik.

Het moet maar.

Ik sluit mijn ogen en loop voorzichtig de trap af. Het geluid stopt en ik loop verder. 'Merle?' Hoor ik de stem van Liam vragen. Ik open mijn ogen, en zie een grote ruimte.

'Wow, is dit de game-ruimte?' Ik zet de laatste stappen en zie iedereen staan. Ik slik, en loop naar Luke toe. 'Sorry van net.' Ik sla voorzichtig mijn armen om hem heen en voel hem even verstijven. Blijkbaar verwachtte hij het niet.

Maar toch slaat hij zijn armen om me heen. Ik snuif zijn geur op en ontspan in zijn armen. 'Het geeft niet, Merle.' Ik laat hem los en loop naar de andere, nog onbekende jongens.

Ik geef de roodharige Michael onzeker een knuffel. Ik laat hem sneller los dan bij Luke, maar hij kijkt me met een glimlach aan.

Ik doe hetzelfde bij Ashton, die ik al meer vertrouw dan de eerste ontmoeting, en bij Calum.

'Zie dit als een teken dat ik jullie een soort van vertrouw. Maar maak één fout, en jullie zijn kapot. Begrepen?' De jongens knikken geschrokken.

'Mooi, dan hoef ik niet verder te dreigen. Ik heb dorst, waar is de cola?' Iedereen grinnikt en ik krijg een blikje cola van Harry. 'Thanks.' Ik maak het blikje open en neem een slok.

'Met welke game waren jullie bezig?' Vraag ik nieuwsgierig.

'Fifa 15.' Zegt Niall schouderophalend. 'Hoe speel je dat?' De jongens glimlachen en Liam geeft me een controller. Michael gaat voorzichtig achter me zitten.

'Ik help je. Goed?' Ik knik. 'Schrik niet. Ik doe je niks. Ik houdt alleen je handen vast van achteren en zit vlak achter je.'

'Doe maar gewoon, Michael.' Stel ik hem gerust. 'Goed dat je me waarschuwt.'

Michael glimlacht naar me en pakt mijn handen. Even later zit ik midden in het spel tegen Louis.