Προσωπικός Γυμναστής

ΜΕΡΑ 85

Τρέχω με τον Αντώνη στο τετράγωνο. Εγώ σταματάω στα μισά. «Να πάρω μια ανάσα» του λέω, βαριανασαίνοντας. «Πάμε, Μαρτίνα, έλα! Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα!» μου φωνάζει κι εγώ θυμώνω. «Μια ανάσα σου είπα, αμάν πια!» του φωνάζω κι αυτός τρέχει μπροστά. «Γαμώτο σου» λέω και τρέχω ξοπίσω του. Έχω καταϊδρώσει, σιχαίνομαι το τρέξιμο.

Μετά ακολουθούν τα όργανα στο γυμναστήριο. Στα μισά της γυμναστικής, έρχεται ο Αχιλλέας και με χαιρετάει. «Τι κάνεις, Μαρτίνα; Πώς είσαι; Αντώνη, χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ» του λέει. «Ευχαριστώ, Αχιλλέα. Πώς πάνε τα πράγματα με την Νάνσυ;» τον ρωτάει. «Καλά, βέβαια...ε...τίποτα, καλά» λέει εκείνος κι εγώ καταλαβαίνω πόσο άβολο είναι.

«Σου έχει γίνει τσιμπούρι» λέω ξαφνικά και με κοιτούν. «Μαρτίνα!» λέει ο Αντώνης, έκπληκτος. «Όχι, εντάξει, δεν είναι κακιά. Αλλά χρειάζεται παρέα νομίζω» λέει ο Αχιλλέας. «Μαρτίνα, μπορείς να πεις στην μητέρα σου να έρθει το απόγευμα;» ρωτάει ο Αχιλλέας και εκπλήσσομαι.

«Πού ξέρεις την μητέρα μου, Αχιλλέα;» τον ρωτάω. «Α δε ξέρεις ότι είμαι ο γιατρός του Στέλιου; Πρέπει να της μιλήσω για ένα λάθος στη συνταγή» λέει κι επιστρέφει στα βάρη. Δεν ήξερα ότι ο Αχιλλέας είναι ψυχίατρος, έχω μείνει! Και πόσο μάλλον του Στέλιου! Τι μικρός κόσμος τελικά το γυμναστήριο.

Αφού λοιπόν ξεθεώθηκα στα όργανα, ακολούθησε το ποδήλατο, το σιχαμένο. Ο βλάκας ο Αντώνης μ' έβαλε να κάνω 40 λεπτά με μικρό διάλειμμα. Έριξα κλάμα και ιδρώτα για αυτά τα 20 παραπάνω λεπτά. Εκείνος μ' έβλεπε να κλαίω και δεν έκανε τίποτα.

Μετά κάτσαμε στην καντίνα και μου έπιασε το χέρι και μου έκανε μασάζ τοπικό. «Είναι καλύτερα;» με ρωτάει. «Ναι, ευτυχώς δεν πονάει πλέον τόσο πολύ. Το κεφάλι μου όμως ακόμα πονάει» του λέω. «Έφαγες πολλά χτυπήματα αυτές τις μέρες, Μαρτίνα» μου λέει.

«Α το κατάλαβες δηλαδή;» του λέω, θυμωμένη κι αυτός σταματάει και με κοιτάει. «Τι εννοείς, το κατάλαβα; Θες να πεις ότι δε σέβομαι αυτά που πέρασες; Αυτά που περάσαμε;» μου λέει κι αρχίζει να φορτώνει. Εγώ νιώθω ενοχικά και δε ξέρω τι να πω. «Έχω μάθει να προχωράω στη ζωή παρά τις δυσκολίες. Αν ζούσα μόνο με τα αρνητικά, όπως για παράδειγμα τα 45,000 ευρώ που πρέπει να πληρώσω, ή τις ατέλειωτες ώρες που θα μαζεύω σκουπίδια όσο θα χάνω πελάτες, δε θα ζούσα καν. Θα ήταν καλύτερο στο τέλος να πάω φυλακή» μου λέει κι εγώ νιώθω πιο χάλια από ποτέ.

«Δεν ήθελα να πω κάτι τέτοιο, απλά κάνεις σαν να μην έγινε τίποτα. Πώς θες να γυμναστώ όταν πέρασα δηλητηρίαση, ξυλοδαρμό και τεράστιο ψυχολογικό σοκ;» του λέω. «Ξέρω ότι περνάς πολλά, αυτό θέλω να πω, αλλά το πρόγραμμα είναι πρόγραμμα, κι αν θες να φτάσεις στο στόχο σου εγκαίρως, δεν πρέπει να αφήσεις άλλο χρόνο» μου λέει, συγχυσμένος.