"သွားပါမောင်ရယ် အချိန်ပိုင်းလေးဘဲတက်ရတာကို~"
"မသွားချင်ဘူး ကိုကိုနဲ့မခွဲနိုင်ဘူး~"
"မောင်ကလိမ္မာပါတယ် သွားပါနော်~"
တက္ကသိုလ်တက်ရပြီဖြစ်တဲ့ထယ်ယောင်းက
စီးပွားရေးမေဂျာယူထားပြီး ကျောင်းပျင်းနေလို့
ကျောင်းလိုက်ပို့ရတဲ့ဂျောင်ကုမှာ နေ့တိုင်းပါးစပ်အမြုပ်စိအောင်ပြောနေရတဲ့အဖြစ်~
"ကိုကိုကမောင့်ကိုမချစ်တော့ဘူးလား ကျောင်းဘဲအတင်းသွားခိုင်းနေတာ~"
"ချစ်လို့သွားခိုင်းတာပေါ့မောင်ရဲ့ မချစ်ရင်ဒီတိုင်းပစ်ထားမှာပေါ့~"
"မသွားချင်ဘူး~"
"သွားပါ ကိုကိုအစောကြီးလာကြိုမယ်လေနော်~"
တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတောင်ဖြစ်နေပြီ
ကိုယ်တိုင်ကားမောင်းပြီးသွားလို့ရဘေမဲ့
မူကြိုကလေးလိုဂျောင်ကုက အကြိုအပို့လုပ်နေရတယ်လေ~
တနင်္လာနေ့ကနေသောကြာနေ့အထိ
ကျောင်းမသွားချင်လို့ဂျီတိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းက
စနေနဲ့တနင်္ဂနွေကျောင်းပိတ်ရက်ဆို ပြုံးဖြီးလို့~
"မောင့်ကိုချစ်လားကိုကို~"
"အင်း~"
"ကိုကို နေမကောင်းဘူးလား~"
"ကောင်းပါတယ်မောင်ရဲ့~"
"ဒါဆိုဘာလို့ချစ်တယ်လို့မဖြေတာလဲ ပြီးတော့ကိုကို့မျက်နှာကညိုးနေတယ်~"
"မညိုးပါဘူး မောင်စိတ်ထင်လို့ပါ~"
"မဟုတ်ဘူး စိတ်ထင်တာမဟုတ်ဘူး
ဒီတစ်ခါတော့ကိုကိုမငြင်းနဲ့တော့ ကိုကိုဘာဖြစ်နေတာလဲပြော~"
"တကယ်တော့ ကိုကိုက~~~~"
ပြောရင်းနဲ့ဘဲဂျောင်ကုက ဝတ်ထားတဲ့
အင်္ကျီအနွေးထည်ကိုချွတ်ကာ ကျန်တဲ့အင်္ကျီပွပွကိုလှန်ပြရာ
ဗိုက်ဖောင်းနေလို့ထယ်ယောင်းရူးမတတ်ဖြစ်ရပြီ~
"ဘာ..ဘာဖြစ်တာလဲကိုကို ဘာရောဂါတဲ့လဲ
မောင့်ကိုဘာလို့စောစောကမပြောတာလဲ~"
"ရောဂါမဟုတ်ပါဘူးမောင်ရဲ့ ဒါကမောင့်ရဲ့ကလေးလေ
ကိုကိုခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ယူထားရတာ~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜32💜final
Start from the beginning
