ထယ်ယောင်းကိုအမြဲရှောင်နေပြီးတော့မှ
ဖျားနေတယ်ဆိုတာကြားလို့ ချက်ချင်းလာကြည့်ရာ
ထယ်ယောင်းကတကယ်ကိုဖျားနေတာမို့ဂျောင်ကုစိတ်ပူလို့မဆုံး~
"ဟင်းး~~ကိုကို~"
"ကိုကိုရောက်ပြီယောင်းလေး~"
"တကယ်ကိုကိုလား~"
"ဟုတ်တယ် တကယ်ကိုကိုပါ~"
"ဟင့်...ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကိုမုန်းနေတာမဟုတ်လား~"
"မဟုတ်တာ ဘာလို့မုန်းရမှာလဲ~"
"ဒါဆိုဘာလို့ ကျွန်တော့်ကိုရှောင်နေတာလဲ~"
"ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ် မငိုပါနဲ့နော်~"
"တောင်းပန်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး အကြောင်းပြချက်ကိုမေးနေတာ~"
"အဲ့အကြောင်းနောက်မှပြောရအောင်လေ အခုအနားယူဦးနော်~"
"ကိုကိုက သွားတော့မှာလား~"
"မသွားပါဘူး ယောင်းလေးအနားမှာဘဲနေမှာပါ~"
ဖျားနေလို့လား ငိုလိုက်လို့လားမသိ
ထယ်ယောင်းရဲ့မျက်သားတွေကနီနေပြီးကျောက်စိမ်းရောင်မျက်ဆံကလဲအရောင်ဖျော့နေသလို~
"တစ်ကိုယ်လုံးပူကျစ်နေတာဘဲယောင်းလေးရယ်
တော်ရုံနဲ့ဖျားတတ်တဲ့ကလေးမဟုတ်တာကို
ဘယ်လိုလုပ်ပြီးဖျားရတာလဲ~"
"စိတ်မပူပါနဲ့ ခနဆိုသက်သာသွားမှာပါ~"
"ဘယ်လိုလုပ်စိတ်မပူဘဲနေနိုင်မှာလဲယောင်းလေးရဲ့
ကိုကို ရေပတ်တိုက်ပေးမယ်~"
"မလုပ်နဲ့~"
"ရှက်လို့လား မရှက်ပါနဲ့ ငယ်ငယ်ကတည်းက
အကုန်တွေ့ဖူးပြီးသားဘဲကို~"
ဂျောင်ကုက ပြုံးစိစိနဲ့ပြောပြီး ထယ်ယောင်းကို
အင်္ကျီချွတ်မျက်နှာကနေစ ရေပတ်တိုက်ပေးတော့
ခါးအောက်ပိုင်းကိုအရောက် သူ့လက်ကိုဖမ်းကိုင်လာတဲ့ထယ်ယောင်း~
"ရပြီကိုကို ဒီလောက်ဘဲလုပ်တော့~"
"ရှက်နေပြန်ပြီ ဘာမှမရှက်နဲ့ ယောင်းလေးရဲ့ဂွေးကျိလေးက
သေးသေးလေးနဲ့ချစ်စရာလေးဆိုတာကိုကိုသိတယ်~"
ESTÁS LEYENDO
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
