နောက်တစ်နေ့မှာရောက်တော့မယ့်ထယ်ယောင်းရဲ့မွေးနေ့အတွက် ဘာလက်ဆောင်ပေးရမလဲစဥ်းစားနေတဲ့ဂျောင်ကုကပေးစရာဘာမှမရှိလို့ ည12နာရီရှိပြီကိုအိပ်မရသေး~
*ငါ့မှာကဘာမှလဲမရှိဘူး ဘာပေးရမှာလဲ~*
*knock..knock~*
အိပ်တာကဘေးဆုံးဖြစ်ပြီးပြူတင်းပေါက်နာမှာမို့
အပြင်ကနေ ပြူတင်းပေါက်တံခါးကိုလာခေါက်တဲ့အသံကြောင့် ကြောက်စိတ်ကရင်ထဲကြီးစိုးလို့~
*knock..knock~*
"ဟင့်~"
"ကိုကို~မောင်ပါ~"(တီးတိုးစွာဖြင့်~)
"မောင်??"
ထယ်ယောင်းအသံဆိုတာသေချာတာမို့
ဂျောင်ကုလဲရှိသမျှသတ္တိတွေစုကာ
ပြူတင်းပေါက်တံခါးကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ထယ်ယောင်းက
ခေါက်လှေခါးနဲ့သူတို့အိမ်အကူဆောင်ပြူတင်းပေါက်ကိုရောက်နေတာ~
"မောင် အန္တာရယ်များတယ်လေ~"
"ကိုကို့ကိုတွေ့ချင်လို့လေ လာပါခနလိုက်ခဲ့
သူများတွေနိုးသွားမယ်~"
"ခနလေး ကိုကိုထွက်ခဲ့မယ်~"
"ဒီကနေဘဲဆင်းခဲ့တော့~"
တံခါးမကြီးဖွင့်ပြီးထွက်ရင် သူများတွေနိုးလာမှာစိုးတာနဲ့
ဂျောင်ကုလဲပြူတင်းပေါက်ကနေဘဲခွထွက်ကာ
ထယ်ယောင်းတက်လာတဲ့လှေခါးနဲ့ဘဲဆင်းရတယ်။
"ဆန်းဆန်းပြားပြားမောင်ရယ် ဘာတွေအရေးကြီးနေတာလဲ~"
"ကိုကို့ကိုလွမ်းလို့လေ ကြိုးစားပြီးထွက်လာတာ~"
"မနက်ဖြန်တွေ့ရမှာဘဲကို~"
"မနက်ဖြန်က ကိုကိုအလုပ်ရှုပ်နေမှာ ပြီးတော့
မောင်တို့မိသားစုက ညစာအပြင်ထွက်စားမှာနဲ့ကောင်းကောင်းတွေ့ရမှာမဟုတ်ဘူး~"
"နောက်ရက်တွေမရှိတော့မယ့်အတိုင်းဘဲမောင်ရယ်~"
"ဟီးဟီး~ဒီမှာအေးတယ် လာ~"
"ဘယ်ကိုသွားပြန်ဦးမလို့လဲ~"
ဘာမှမပြောဘဲသူ့ကိုဆွဲခေါ်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းက
သူ့အိပ်ခန်းဝရန်တာဘက်ခေါ်သွားရာ
အဲ့မှာလဲ ထောင်လှေခါးတစ်ခု~
أنت تقرأ
~~Lucky~~{Complete}
أدب الهواةဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
