ဂျောင်ကုက ထယ်ယောင်းသူ့ရှေ့တင်လူသတ်တာ
နှစ်ခါရှိပြီဆိုဘေမဲ့ ထယ်ယောင်းကိုမကြောက်သွားဘဲ
သူ့ကိုကယ်ပေးလို့ကျေးဇူးတောင်တင်နေသေး~
"ငါမင်းကိုပြောစရာရှိတယ်Lucky~"
"ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါသခင်ကြီး~"
"အခုငါ့သားက လိုက်ဆွဲလိုက်ထိန်းနေရတဲ့အရွယ်မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတော့ ငါ့သားအနားကိုမခေါ်ဘဲသွားစရာမလိုတော့ဘူး~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်ကြီး~"
Mr.kimကထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုကိုစပြီးခွဲနေပြီဖြစ်ဘေမဲ့ ထယ်ယောင်းကခွဲမရအောင်
ဂျောင်ကုကိုသူ့အနားတစ်ချိန်လုံးခေါ်နေတာ~
"တစ်ညလုံးကိုကိုနဲ့အိပ်ချင်တာ~"
"အဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူးလို့ပြောထားတယ်လေယောင်းလေးရဲ့~"
"ကိုကိုကလဲ ဘာဖြစ်ဖြစ်မရဘူးဆိုတာကြီးဘဲ~"
"ဟဟ..ယောင်းလေးက မရတာကိုဘဲတောင်းဆိုတာကိုး~"
"အဲ့တာဆိုလဲ အခုကတည်းကဖက်ထားမှာ~"
"ရတယ်လေ~"
သူ့ကိုအရမ်းတွယ်ကပ်လွန်းတဲ့ကလေးက
အသက်15နှစ်လဲရောက်ရော အရင်လိုသိပ်မကပ်တော့လို့
ဂျောင်ကုဝမ်းနည်းရတာအမှန်~
"သခင်လေးကအနေအေးတယ်နော်
အရမ်းလဲချောလာတယ်~"
"ဟုတ်တယ် အရပ်လဲရှည်တယ် ရုပ်လဲချောတယ်
မျက်လုံးအရောင်ကဆွဲဆောင်မှုအရှိဆုံးဘဲ~"
"နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်ဆိုရင်ပိုပြီးတော့ချောလောက်တယ်~"
"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်~"
ထယ်ယောင်းရဲ့ချောမောကြောင်းတွေက
အိမ်အကူတွေကြားအရမ်းရေပန်းစားတာမဆန်း
ထယ်ယောင်းကတစ်နေ့တစ်ခြားပိုပိုချောလာတာလေ~အရပ်ကလဲ အသက်25သူ့ထက်တောင်သုံးလက်မလောက်ပိုရှည်နေသေးတယ်။
"ဟူးး...အိပ်လို့မပျော်နိုင်ဘူး~"
"ကိုကို အိပ်လို့မပျော်ဘူးလား~"
"အာ..ယောင်းလေး ဘာလာလုပ်တာလဲ~"
ညဘက်အိပ်မပျော်လို့ အိမ်အကူအဆောင်ရှေ့လမ်းလျှောက်နေတဲ့သူ့ဆီထယ်ယောင်းရောက်လာလို့
အံ့သြသွားတဲ့ဂျောင်ကု~
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
