ထောင်ကနေထွက်ခဲ့ရတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုက
ဂျောင်ကုရဲ့တိုက်ခန်းဆီလာကြရာ
တိုက်ခန်းအရှေ့မှာရပ်နေကြတဲ့ကလေးတစ်စုကြောင့်
ထယ်ယောင်းမျက်ခုံးတွေတွန့်ချိတ်သွားရော~
"စိတ်ထဲမထားပါနဲ့မောင်ရဲ့ သူတို့ကကိုကိုနဲ့
ဘဝတူနီးနီးတွေပါဘဲ~"
"အစ်ကိုကြီး!"
"မစောင့်နေကြဖို့ပြောထားတာကို~"
"အစ်ကိုကြီးထွက်လာတာမြန်လိုက်တာ~"
"ဟုတ်တယ် မထင်မှတ်ဘဲဖြစ်သွားတာ ငါနောက်မှခေါ်လိုက်မယ် အခုတော့ အားလုံးပြန်ကြတော့~"
ကလေးတွေရဲ့မျက်လုံးထဲမှာ ဂျောင်ကုကို
ချစ်ကြောက်ရိုသေပုံစံမျိုးကိုအထင်းသားမြင်နေရတဲ့ထယ်ယောင်းက ခနကတွန့်ချိတ်နေတဲ့မျက်ခုံးတွေပြေလျော့သွားတော့တယ်။
*သူတို့တွေအချင်းချင်း အရမ်းသံယောဇဥ်ရှိကြပုံဘဲ~*
"မောင် ဝင်ခဲ့လေ တိုက်ခန်းကမကောင်းဘေမဲ့
ကိုကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှင်းလင်းထားတယ်~"
"အဆင်ပြေပါတယ်~"
ဂျောင်ကုပြောသလိုဘဲတိုက်ခန်းကမကောင်းဘေမဲ့
သပ်ရပ်သန့်ရှင်းကာ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေကလဲ
သူ့နေရာနဲ့သူမို့လို့ နေချင်စရာလေး~
"ကုတင်မရှိဘူးလားကိုကို~"
"မရှိဘူးမောင်ရဲ့ ခနနေဝယ်ခိုင်းလိုက်မယ်လေ~"
"မဝယ်ခိုင်းနဲ့တော့ ဒီအတိုင်းကိုကိုနဲ့အတူတူအိပ်မယ်
ကုတင်နဲ့က ငယ်ကတည်းအိပ်လာတာပျင်းပြီ~''
"အင်းပါ ဗိုက်ဆာလားမောင် ကိုကိုဘာချက်ပေးရမလဲ~"
"ဆာတယ်~"
"ဘာစားချင်...အွတ်~"
သူ့ကိုဆွဲနမ်းလိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုမှာစကားပြတ်သွားပြီး
ထယ်ယောင်းအနမ်းကိုလိုက်ပါစီးမျောပေးတော့
ထယ်ယောင်းကအင်္ကျီထဲလက်နှိုက်ကာ
အဆင့်တက်လာတာမို့ ဂျောင်ကုပျော်သွားတာအမှန်~
"ပြွတ်စ်...အွန်း...ပြွတ်စ်~"
"အွန်း...ပြွတ်စ်...အွန့်...ဟွန့်~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
