ထယ်ယောင်းက သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ကောင်မလေးကို
နေ့တိုင်းခေါ်လာကာ စာအတူတူလုပ်ကြတော့
ဂျောင်ကုကိုအခန်းထဲမခေါ်ဖြစ်~
"စာမေးပွဲကြောင့် ကိုကို့ကိုပစ်ထားမိပြီ
သွားတွေ့ဦးမှပါ~"
အထက်တန်းပထမနှစ်ကိုရောက်ပြီမို့
စာမေးပွဲတွေကအရေးကြီးလို့ စာကြိုးစားတဲ့
ထယ်ယောင်းက စာမေးပွဲပြီးခါနီးတစ်ရက်အလို
အားနေလို့ ဂျောင်ကုဆီသွားရပြီ~
"ကိုကို~"
"အော်...ယောင်းလေး ဘာလိုလို့လဲ
ကိုကိုဘာလုပ်ပေးရမလဲ~"
"အပေါ်ခနလိုက်ခဲ့ဦး~"
"ဟုတ်ပြီ~အစ်မ ဒီမှာထားခဲ့ပြီနော်~"
ညကိုးနာရီမီးဖိုထဲဂျောင်ကုအလုပ်လုပ်နေတုန်း
ထယ်ယောင်းလာခေါ်လို့ အပေါ်လိုက်သွားတော့
အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သူ့ကိုဆွဲနမ်းတဲ့ထယ်ယောင်း~
"အွန်း...ပြွတ်စ်~"
"ပြွတ်စ်...မွ..ကိုကို့ကိုလွမ်းနေခဲ့တာ~"
"ဟုတ်လို့လားယောင်းလေးရယ်~"
"ကျွန်တော်ကလိမ်ပြောမယ့်သူလားကိုကိုရဲ့~"
"အခုရက်ပိုင်းယောင်းလေးက ဟိုကောင်မလေးနဲ့ဘဲပျော်နေပြီးတော့ ကိုကို့ကိုလွမ်းတယ်ဆိုတာဖြစ်နိုင်ပါ့မလား~"
"ဟာ ကိုကိုကျွန်တော့်ကိုသဝန်တိုနေတာဘဲ~"
"ဘာ..ဘာကို သဝန်တိုတာလဲ မဟုတ်ပါဘူး~"
"သဝန်တိုနေတာအသိသာကြီးပါ~"
"မဟုတ်ပါဘူးဆို~"
သူ့စကားကြောင့်ရှက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုကို ထယ်ယောင်းက
အတင်းလိုက်စနေတော့ ဂျောင်ကုမှာ
မျက်နှာတင်မက နားရွက်တွေပါနီရဲလို့~
"ဟဟ..ဟုတ်ပါပြီ ထပ်မစတော့ပါဘူး
ကျွန်တော်က ကိုကိုသာသဝန်တိုရင်အရမ်းပျော်မှာ~"
"ကိုကို့မှာ ယောင်းလေးကိုသဝန်တိုပိုင်ခွင့်မှမရှိတာယောင်းလေးရဲ့~"
"သဝန်တိုခွင့်ရှိသွားအောင် ကျွန်တော်တို့တွဲကြမလား~"
"ယောင်းလေး~ကိုကိုကယောကျာ်းလေးလေ
ပြီးတော့.......
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
