ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုက နှစ်တွေချီပြီးဝေးကွာသွားပြီးနောက် အခုမှပြန်တွေ့ကြတော့ ထမင်းစားလဲအတူတူ
ရေချိုးလဲအတူတူ အိပ်ရင်လဲအတူတူနဲ့မို့
မျက်နှာချင်းဆိုင်နိုးထလာတဲ့အချိန်မှာပျော်ရွှင်မှုက
အတိုင်းထက်အလွန်~
"Morningမောင်..မွ~"
"အိုဟိုင်ရော့~"
"ဟဟ~ချစ်စရာလေး ဒါဘေမဲ့
အသံထွက်နည်းနည်းမှားနေတယ်မောင်ရဲ့
အမှန်က Ohayō~"
"မောင်ကjapanစကားပါ့မတတ်တာကိုကိုကလဲ~"
"ကိုကိုသင်ပေးမှာပေါ့ မောင်ဘာသိချင်လဲ~"
"ချစ်တယ်ကိုဘယ်လိုပြောလဲ~"
"Aishitemasu~~"
"အိုင်းရှစ်ဆု??"
"မဟုတ်ဘူးမောင်ရဲ့ Ai shi te ma suအဲ့တာကို
မြန်မြန်လေးပြောလိုက်ရင်မှန်ပြီ~"
"ခက်လိုက်တာ~"
"ဟဟ..မနက်စောစော မောင်ခေါင်းရှုပ်သွားပြီ
ထကြရအောင်လေ~"
"ဟုတ်~"
ထို့နောက်အိပ်ယာပေါ်ကထကြကာ ရေအတူတူချိုးကြပြီး
မနက်စာကိုဂျောင်ကုကိုယ်တိုင်ချက်ပြုတ်တော့
ထယ်ယောင်းကဘေးကနေကူပေးလေရဲ့~
"လုပ်လို့အဆင်ပြေရဲ့လားမောင်~"
"ပြေပါတယ် ဒါဘေမဲ့နည်းနည်းခက်တယ်~"
"မောင်မလုပ်တတ်ရင်ထားလိုက် ကိုကိုလုပ်လိုက်မယ်~"
"ရတယ် ပြီးအောင်လုပ်မှာ~"
မီးဖိုချောင်ကိစ္စ ဘာမှမလုပ်ဖူးတဲ့ထယ်ယောင်းက
ပန်းပွင့်စိမ်းကိုကြိုးစားဖဲ့နေရာ
ဂျောင်ကုကကြည့်ပြီးရယ်လို့~
"အဲ့လောက်ဆိုရပြီမောင် ကိုကိုကြော်လိုက်တော့မယ်~"
"ရေဆေးပေးမယ်~"
"ရပါပြီ ကိုကိုဘဲဆေးလိုက်ပါတော့မယ်~"
ဂျောင်ကုကအကုန်သူဘဲလုပ်နေတော့
ထယ်ယောင်းလဲဂျောင်ကုကိုအနောက်ကနေဘက်ထားရာ
အရင်ကဂျောင်ကုအလုပ်လုပ်ရင် စကပ်အောက်ဝင်နေကျအချိန်တွေကိုပြန်သတိရမိတာအမှန်~
*ကိုကိုတောင်အများကြီးပြောင်းလဲသွားပြီ
တော်သေးတာပေါ့ ငါ့ကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေတော့မပြောင်းသွားသေးလို့~*
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
