တစ်ညလုံးကမအိပ်ထား ထယ်ယောင်းကြိတ်တာကိုကခံထားရတဲ့အပြင် တစ်မနက်လုံးအလုပ်လုပ်နေရတဲ့ဂျောင်ကုက
တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်ကိုက်ခဲနေတာတော့အမှန်~
*15နှစ်သားကလေးက ငါလိုလူကြီးကို
ဒီလိုဖြစ်အောင်လုပ်နိုင်တာအံ့သြစရာဘဲ~*
"ဂျောင်ကု မင်းလမ်းသွားတာ
ကားယားယားကြီးဖြစ်နေသလိုဘဲ ဘာဖြစ်တာလဲ~"
"ဘာ..ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ခြေ..ခြေထောက်ကျင်နေလို့ပါ~"
"ဟုတ်လို့လားဟယ်~"
"ဟုတ်တယ်~"
"အေးပါ~မနက်ကရောဘယ်အချိန်ထတာလဲ
ငါတို့ထတော့မင်းမရှိတော့ဘူး~"
"အာ..မအိပ်တတ်တာနဲ့ အစောကြီးထလာလိုက်တာ~"
"အဲ့တာကြောင့်မနက်ကမတွေ့တာကို~"
ထို့နောက်မှာတော့ ထယ်ယောင်းမွေးနေ့အတွက်
အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးတာတောင်
မွေးနေ့ရှင်ထယ်ယောင်းကမထလာသေးတာမို့
တစ်အိမ်လုံးတိတ်ဆိတ်နေရော~
"Oppa~သားလေးကမထသေးဘူးလား~"
"အချစ်လေးရဲ့သားကအိပ်ရေးပျက်ထားတော့ဘယ်ထနိုင်ဦးမလဲ~"
"အိပ်ရေးပျက်တယ်တဲ့လား သူကဘာလုပ်ရတာမို့လို့လဲ~"
"လုပ်တာမှစုံနေတာဘဲ သင်ပေးစရာတောင်မလိုဘူး~"
"ဘာကြီးလဲ~ဂျောင်ကုရေ
သားလေးကိုသွားနိုးလိုက်ပါဦး~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်မကြီး~"
ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကု ပွဲကြမ်းနေကြတုန်းက
အလုပ်ခန်းကနေအလုပ်ပြီးလို့ထွက်လာတဲ့Mr.kim
သူ့သားအခန်းကအသံရေးရေးလေးကြားလို့သွားဖွင့်ကြည့်ရင်းအဖြစ်အပျက်အကုန်မြင်ထားပြီးပြီလေ~
"မောင်ကတော့လေအခုထိကိုမထသေးဘူး~"
"...."
"မောင်ရေ ထတော့လေ မိုးလင်းနေပြီ~"
"နည်းနည်းလောက်ထပ်အိပ်ဦးမယ်~"
"မအိပ်နဲ့တော့ အားလုံးစောင့်နေကြပြီမောင်ရဲ့~"
"ဘာလို့စောင့်နေတာလဲ ဘယ်သူကစောင့်ခိုင်းလို့လဲ~"
"ဒီနေ့ကမောင့်မွေးနေ့လေ မေ့နေပြီလား~"
VOUS LISEZ
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
