ဒီတစ်ကြိမ်ထယ်ယောင်းလူသတ်တာကိုမြင်သွားတဲ့Mrs.kimဟာ အိပ်ယာထဲလဲသွားတော့တာမို့
အခန်းထဲမှာဘဲdoctorတွေnurseတွေနဲ့နေရတော့တယ်။
"ဘာလို့များ ဒီလောက်ထိရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ရတာလဲသားရယ်~"
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်Omma~"
"သားဒီလိုလုပ်တာအကြောင်းတစ်ခုခုတော့ရှိတယ်မဟုတ်လား အဲ့အကြောင်းကဘာများလဲ~"
"Appaက အဲ့ကောင်မနဲ့ကျွန်တော့်ကိုမြူဆွယ်ခိုင်းလို့~"
"သားရယ် မြူဆွယ်ရင်တောင် အဲ့လောက်ထိလုပ်ဖို့လိုလို့လား~"
"သခင်လေးခဗျာ သခင်ကြီးကခေါ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်~"
"ကောင်းပြီ~ကျွန်တော်သွားလိုက်ဦးမယ်နော်Omma~"
"အွန်း~ရန်မဖြစ်ကြနဲ့ဦးနော်~"
ထယ်ယောင်းကသူ့အမေစိတ်ချမ်းသာအောင်ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီးသူ့အဖေဆီသွားရာသူ့အဖေကအိမ်ရှေ့ခန်းမှာမို့
ထယ်ယောင်းလဲသူ့အဖေရှေ့တည့်တည့်မှာထိုင်လိုက်တဲ့အချိန်
တစ်အိမ်လုံးအပ်ကျသံတောင်မကြားရအောင်တိတ်လို့~
"ဒီတစ်ခေါက် မင်းကိုအပြစ်ပေးမှရတော့မယ်ထယ်ယောင်း~"
"ကြိုက်တာလုပ်~"
"အိမ်တော်ထိန်း ဒီလောက်ထိအကြောတင်းတဲ့ကောင်ကို
ကြာပွတ်နဲ့ဆုံးမပေးလိုက်စမ်း~"
"ပြန်စဥ်းစားပါဦးသခင်ကြီး~"
အိမ်တော်ထိန်းရဲ့စကားကြောင့်Mr.kimက
သူ့သားကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ဘေမဲ့
နောင်တရပုံတစ်စက်မှမပေါ်နေတာကြောင့်
ဒီတစ်ခါတော့Mr.kimအလျှော့ပေးတော့မည်မဟုတ်~
"ရပြီမစဥ်းစားတော့ဘူး ဒီကောင်ကို
ခပ်ပြင်းပြင်းလေးသာရိုက်လိုက်~"
"ကောင်းပါပြီသခင်ကြီး~"
"မလုပ်ပါနဲ့ သခင်လေးအစား ကျွန်တော့်ကိုရိုက်ပါ~"
သူ့ခြေထောက်နားကကြမ်းပြင်ပေါ်ခေါင်းငုံ့ရင်း
ထိုင်ချကာပြောလာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းထိတ်လန့်သွားတာအမှန်~
"ကိုကိုဝင်မပါနဲ့~"
"ပြောစမ်းပါဦး မင်းကဘာကြောင့်ထယ်ယောင်းအစားအရိုက်ခံချင်ရတာလဲLucky~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
