ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုတို့နှစ်ယောက်
မိုးဒဏ်လေဒဏ်ကိုကြံကြံခံပြီးနောက်
မိုးရွာတာရပ်ပြီးနေပူလာပြီမို့ စိုသွားတဲ့အဝတ်စားတွေကိုချွတ်ကာ နေပူလှန်းကြရတယ်။
"တော်သေးတယ်လဲစရာအဝတ်စားတွေယူခဲ့လို့~"
"မိုးကာအင်္ကျီဝတ်ထားကိုကို amazonက
မိုးသစ်တောမို့လို့ မိုးကထပ်ရွာလာနိုင်တယ်~"
"မိုးရွာတာကကြမ်းတမ်းလို့ကိုကိုကြောက်ပါတယ်ဆို~"
"မကြောက်ပါနဲ့ မောင်ရှိတာဘဲကို~"
"မောင်ရှိလို့ပေါ့ မဟုတ်ရင်ကိုကိုလှည့်ပြန်ပြီးပြီ~"
"ဟားဟား...မွ...ပြွတ်စ်~"
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုရဲ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကိုနမ်းပြီ
လှန်းထားတဲ့အဝတ်စားတွေခြောက်တာနဲ့
ရေတံခွန်ကိုဖြတ် ခရီးပြန်ဆက်ရပြီ~
"သစ်ပင်တွေအုပ်ဆိုင်းနေလို့လား မှောင်မဲနေသလိုဘဲ~
"ဘယ်ဟုတ်မှာလဲ မိုးချုပ်တော့မှာလေကိုကိုရဲ့~"
"အဲ့တာမှဒုက္ခဘဲ ကိုကိုတို့မိုးကာတဲက ရေမျောသွားပြီလေ~"
"နောက်တစ်ခုရှိသေးတယ်လေ လိုရမယ်ရ
နှစ်ခုဝယ်လာတာ~"
"တော်သေးတာပေါ့~"
"ဒါဘေမဲ့ စောင်တော့မရှိတော့ဘူးကိုကို
နှစ်ခုလုံးရေထဲပါသွားပြီ~"
"မောင့်ရင်ခွင်တစ်ခုလုံးရှိနေတာ စောင်ကဘာလုပ်မှာလဲ~"
"ဟဟ..ဟုတ်ပါပြီ စခန်းချကြရအောင်~"
အန္တာရယ်ကင်းလောက်မယ်ထင်ပြီး
မြေညီတဲ့နေရာမှာတဲဆောက်ကြပြန်တဲ့
ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုက ပြီးတာနဲ့ မီးလေးဖိုကာ
ဝယ်လာတဲ့အသားဘူးတွေကိုဖွင့်စားကြလေရဲ့~
"ကိုကိုကထမင်းစားချင်တာမောင်ရယ်~"
"ဒီမှာထမင်းပါ့မရှိတာကိုကိုရဲ့~"
"အင်းပါ ရှိတာဘဲစားရမှာပေါ့~"
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုအဆင်မပြေတာကိုမြင်ရတော့
စိတ်မကောင်းဘေမဲ့ အခုကတောထဲမှာဆိုတော့ ဘာမှလဲလုပ်ပေးလို့မရဘူးလေ~
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
