"ဘာကိုချစ်စရာလဲ~"
"ဟဟ..မောင်က စနေတာကိုကိုရဲ့
ဟိုဆရာကိုမောင်ကစိတ်မဝင်စားပါဘူး
ကိုကို့ကိုဘဲချစ်တာပါ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်~"
"သေချာလို့လား~"
"သေချာတာပေါ့ကိုကိုရဲ့ မောင်ကလေ
ဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းက ကိုကိုကလွဲရင်
ဘယ်သူ့ကိုမှစိတ်မဝင်စားခဲ့ဘူး~"
"မောင်ကငယ်သေးတော့ စိတ်ပြောင်းသွားမှာစိုးရိမ်ရတယ်~"
"မပြောင်းဘူးစိတ်ချ ကိုကို့ကိုဘဲချစ်မယ်နော်..မွ~"
စစ်မှန်တဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာကြောင့် ခနလေးနဲ့
အဆင်ပြေသွားကြတာမို့ နေ့ရက်တိုင်းကလဲ
စိတ်ချမ်းမြေ့စရာတွေချည်း~
"ဒီနေ့ ကလေးတွေရဲ့ကျောင်းလစာသွားသွင်းရမယ်~"
"မောင်လဲလိုက်မယ်နော်ကိုကို~"
"မောင့်ရဲ့စာသင်ချိန်တွေပြီးမှသွားမယ်လေ~"
"အဲ့တာကောင်းတယ် မောင်ဘာလုပ်ကူရဦးမလဲကိုကို~"
"အသစ်ရောက်တဲ့ကလေးတွေကိုစာရင်းထဲထည့်ပေး~"
"ဟုတ်~"
မိဘမဲ့ဂေဟာကအသက်ဝင်လာပြီမို့
ဂေဟာအတွက်လပိုင်းလောက်အချိန်ပေးပြီးနောက်မှာ
ဝင်ငွေအတွက်လက်နက်တွေပြန်ပြီးတင်သွင်းပြန်တဲ့ဂျောင်ကု~
"မောင်ရေ ကိုကို့ကိုတစ်ခုလောက်ကူညီပါလား~"
"ဘာကူညီရမလဲပြောလေကိုကို~"
"ဒီနေ့ဂေဟာကို ဝန်ကြီးတွေလာလိမ့်မယ် အဲ့တော့ကိုကိုရှိနေမှဖြစ်မှာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဘဲ လက်နက်ပို့ရက်ကဒီနေ့ဖြစ်နေတယ်~"
"ရတယ်လေ မောင့်ကိုယုံကြည်လိုက်ပါ~"
"ယုံပါတယ် ဒါဘေမဲ့ကရုစိုက်နော်မောင် သတိဆိုတာပိုတယ်လို့မရှိဘူး~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ~"
"ချစ်တယ်..မွ~"
"မောင်လဲကိုကို့ကိုချစ်တယ်~"
ထယ်ယောင်းအထက်တန်းစာမေးပွဲဖြေထားချိန်မှာ
အလုပ်ပိုလုပ်တဲ့ဂျောင်ကုက အပြင်ထွက်လုပ်ရတာတွေကိုထယ်ယောင်းကိုဘဲခိုင်းပြီးသူက ဂေဟာပိုင်ရှင်အနေနဲ့
အိမ်မှာဘဲနေလေ့ရှိတယ်။
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜32💜final
Start from the beginning
