အတူတူဖက်အိပ်ကြတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုက
နောက်တစ်နေ့မှာတော့ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့
စာသင်လာတဲ့အချိန်ပိုင်းဆရာကိုတွေ့ရပြီ~
"ဆရာလေး နေမကောင်းဘူးလား~"
"ကောင်း...ကောင်းပါတယ်~"
"ကြည့်ရတာဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့မို့နေမကောင်းဘူးထင်နေတာ
အခုနေကောင်းတယ်ဆိုတော့ မောင့်ကိုကရုစိုက်ပေးပါဦးနော်~"
"ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါ~"
ဂျောင်ကုကဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပြောဆိုဆက်ဆံနေဘေမဲ့
အချိန်ပိုင်းဆရာလေးကတော့ သေမတတ်ကြောက်လန့်နေတာမို့ ထယ်ယောင်းသတိထားမိသွားတော့တာပေါ့~
*ကိုကိုလဲငါ့ကိုသဝန်တိုသားဘဲ ဒါဘေမဲ့မသိသာဘူး~*
"ဆရာဘာကိုကြောက်နေတာလဲ
ကျွန်တော့်ကိုပြောလေ~"
"ဘာ..ဘာကိုမှမကြောက်ပါဘူး~"
"ဟုတ်လို့လား လက်တွေကအေးစက်နေတာဘဲ~"
"မောင်!...လိုက်လာခဲ့~"
အချိန်ပိုင်းဆရာရဲ့လက်ကိုသွားကိုင်တဲ့ထယ်ယောင်း
ဂျောင်ကုခေါ်ဆောင်ရာကိုလိုက်သွားဘေမဲ့
လူကပြုံးပြုံးကြီး~
"ကိုကို ဘာပြောမလို့လဲပြောလေ~"
"အရမ်းပျော်နေလား~"
"ဟင်??"
"အဲ့ဆရာရဲ့လက်ကိုကိုင်လိုက်ရလို့ အရမ်းပျော်နေလားလို့~"
"ပျော်တယ်ရယ်လို့လဲမဟုတ်ပါဘူး သူ့ရဲ့လက်ကလေးက
ကိုင်ရတာတစ်မျိုးလေးဘဲ~"
"မောင်!"
"အား!..ကိုကို~"
ဆံပင်တွေကိုဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရတဲ့ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်တော်တော်လေးအထိနာသွားတာမို့
ဆက်မစတော့ဘဲဂျောင်ကုခါးကိုဖက်ကာ
လည်တိုင်မှာမျက်နှာအပ်ထားလေရဲ့~
"သွား~ဟိုဆရာကောင်ဆီသွား
ကိုကို့ကိုလာမထိနဲ့~"
"ဘာလို့သွားရမှာလဲ ကိုကို့ကိုဘဲချစ်တာပါဆို~"
"လာမချစ်နဲ့~"
"ကိုကိုသဝန်တိုတာလေးကချစ်စရာလေး~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜32💜final
Start from the beginning
