"လမ်းကြားထဲဘာသွားလုပ်တာလဲ~"
သိချင်စိတ်နဲ့ နောက်ကလိုက်သွားရာ
သူ့ရှေ့တင် လူတစ်ယောက်ရဲ့assထဲ
သေနတ်ထည့်ပစ်လိုက်လို့ အချိန်ပိုင်းဆရာလေးလန့်သွားရော~
"အော်~ဆရာလေးပါလား ဘာလာလုပ်တာလဲ~"
"ဟို...ဟိုလူက~~"
"မပူပါနဲ့မကောင်းတဲ့လူတစ်ယောက်ပါ
ပြီးတော့ငါ့ကိုစိတ်အနှောက်ယှက်လာပေးနေလို့လေ
ငါကစိတ်ရှုပ်လာရင် အဲ့လိုဘဲရှင်းပစ်တာ~"
နောက်ဆုံးပြောသွားတဲ့စကားကသူ့ကိုသတိပေးတာဆိုတာကိုသိသွားတော့သေးထွက်မတတ်ကြောက်သွားတာအမှန်~
ဒါကိုသိတဲ့ဂျောင်ကုလဲပြုံးရင်းအိမ်ပြန်လာလိုက်တယ်။
"ကိုကို ဘယ်တွေလျှောက်သွားနေတာလဲ
လိမ်းထိပ်ဆိုပြီးကြာနေလိုက်တာ~"
"ကိုကိုလိုချင်တဲ့မုန့်က လမ်းထိပ်ကဆိုင်မှာမရှိလို့
ရှိနိုင်မယ့်ဆိုင်ကိုသွားလိုက်တာမောင်ရဲ့~"
"မောင့်ကိုခေါ်တာမဟုတ်ဘူး အန္တာရယ်ဖြစ်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ~"
"မဖြစ်ပါဘူး အခုရပြီလေမောင်ရဲ့~"
တကယ်ဆိုဂျောင်ကုက သမင်သက်သက်
အချိန်ပိုင်းဆရာကိုခြောက်လှန့်ဖို့အတွက်ထွက်သွားတာဖြစ်ပြီး အခုထယ်ယောင်းကသူ့ကိုစိတ်ပူတော့
ပျော်လို့မဆုံး~
"ဟိုကလေးkawaīက အရမ်းငိုနေတယ်ကိုကို
ကလေးထိန်းတွေလဲချော့ကြဘေမဲ့အငိုမတိတ်ဘူး
မောင်လဲမချော့တတ်ဘူး~"
"ကိုကိုသွားချော့ရမလား~"
"အင်း~"
"မောင်တကယ်ခွင့်ပြုမှာလား~"
"ခွင့်ပြုတယ်လို့~"
"ok ok~"
သေချာအောင်လို့မေးပြီး ထယ်ယောင်းကခွင့်ပြုတာမို့
ဂျောင်ကုလဲ ငိုနေတဲ့ကလေးကိုသွားချော့တော့
ကလေးကအငိုတိတ်သွားတာမို့ ကလေးထိန်းလက်ထဲပြန်ထည့်ပေးရလေရဲ့~
"ကလေးက ငိုလိုက်တာ နားကိုငြီးနေတာဘဲ~"
"ဟဟ~မောင်လဲပင်ပန်းတော့မယ် အိပ်တော့လေ~"
"ကိုကိုနဲ့အတူတူအိပ်မှာ~"
"အင်းပါ ကိုကိုနဲ့ဘဲအတူတူအိပ်ရမှာပါ~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜32💜final
Start from the beginning
