"ဟုတ္ရင္ဟုတ္မွာေပါ့ သူတို႔ကအပိုင္ဝယ္ထားတဲ့အိမ္ေစေတြဆိုေတာ့ သူတို႔ပိုင္ရွင္ကမလြတ္ေပးမခ်င္း ဘယ္မွသြားလို႔မရဘူး~"
"သနားပါတယ္ အခုေမာင္ကအိမ္ရွင္ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့
သူတို႔ကိုလြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ေလ~"
"ဒီအိမ္ကိုျပဳျပင္ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ရမွာ
Appaနဲ႔Ommaအတြက္ပါေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္ေပးရမယ္~"
"ေကာင္းသားဘဲ~"
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ေဂ်ာင္ကုကခိုးလာတဲ့ကားေလးနဲ႔
ဖုန္းသြားဝယ္ သြားတိုက္ေဆးသြားတိုက္တံေရခ်ိဳးဆပ္ျပာေတြပါဝယ္ထားၿပီး အိမ္ထဲမွာဘဲေနၾကတယ္ ဗိုက္ဆာရင္
ဖုန္းဆက္ၿပီးစားစရာဝယ္တယ္။
"ကိုကို~"
"ဗိုက္ဆာၿပီလား မွာထားတာေတြေရာက္လာေတာ့မွာပါ~"
"မဟုတ္ဘူး ေမးစရာရိွလို႔~"
"ေမးေလေမာင္ရဲ့~"
"ကိုကို ဟိုဘိုးေတာ္ႀကီးကိုဘာလို႔မသတ္တာလဲ
ကိုကိုလဲေခတဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး~"
"မသတ္ေသးတာမဟုတ္ဘူးေမာင္ရဲ့ သတ္ဖို႔အခြင့္မသာေသးတာ ၿပီးေတာ့သူကဝန္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီမို႔လို႔ ပိုလို႔ခက္ခဲေနတာ~"
"သူကိုကို႔ကိုေခၚေနတာ သူနဲ႔အိပ္ဖို႔မဟုတ္လား~"
"ဟူးး...ဟုတ္တယ္ ကိုကိုကျငင္းေတာ့ ေမာင္နဲ႔အက်ပ္ကိုင္လာတယ္ေလ~"
ဘိုးေတာ္ဝက္အိုႀကီးနဲ႔အဆက္အသြယ္ရိွေနေသးတာကို
ထယ္ေယာင္းသေဘာမက်ေဘမဲ့ ေဂ်ာင္ကုလဲ
ႀကိဳက္ေနတာမဟုတ္တာမို႔ စိတ္ေအးရတယ္။
"ကားပိုင္ရွင္ကေတာ့စိတ္ဆိုးေနေတာ့မွာဘဲ
သူ႔ကားနဲ႔အျပင္သြား ေစ်းဝယ္ေနလို႔~"
"တိုက္ခန္းကိုျပန္ရေအာင္ကိုကို အရင္အိမ္မွာေနရတာ
ေမာင္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး~"
"အႏၲာရယ္မကင္းေသးဘူးေမာင္ရဲ့
ဝက္အိုႀကီးကလက္ေလ်ွာ့ၪီးမွာမဟုတ္ဘူး~"
"ခနေတာ့လက္ေလ်ွာ့ေတာ့မွာပါ သြားရေအာင္ေနာ္~''
"ေမာင္အရမ္းဆိုးတာဘဲ...ႁပြတ္စ္~"
ထယ္ေယာင္းကိုဆြဲနမ္းတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
သေဘာအတိုင္း သူ႔ရဲ့တိုက္ခန္းကိုေမာင္းျပန္ရာ
တိုက္ခန္းေရ႔ွေစာင့္ေနၾကတဲ့ကေလးေတြက
သူ႔ကိုျမင္တာနဲ႔ေျပးဖက္ငိုၾကေတာ့တာဘဲ~
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
