"မောင်.....
*ဘုတ်!*
ဘိုတော်ရဲ့အိမ်ကနေထွက်လာကတည်းက
ထယ်ယောင်းကိုင်လာတဲ့ရေပိုက်ပြင်ဆရာသုံးboxတစ်လုံးကို ဂျောင်ကုမြင်ဘေမဲ့ အခုဖွင့်ချလိုက်ရာဘိုးတော်ရဲ့ခေါင်းကြီးလှိမ့်ထွက်လာတာမို့မျက်လုံးပြူးသွားရော~
"ကိုကိုပြောတော့သူ့ကိုသတ်ဖို့ခက်ခဲတယ်ဆို
မောင်ဖြင့် ချွေးတောင်မထွက်ခဲ့ဘူး~"
"မောင်ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ
မောင့်လုပ်ရပ်တွေကမှန်တယ်လို့ထင်နေတာလား~"
"ဘာလဲ ကိုကိုကသူ့ကိုသနားနေတာလား သံယောဇဥ်ရှိနေတာလား မဟုတ်မှ သူ့ရဲ့အရေတွန့်နေတဲ့d*ckကိုစွဲလမ်းနေတာလား~"
"မောင်! ကိုကိုကမောင့်ကိုစိုးရိမ်လို့ပြောနေတာ
အမြဲတမ်းဘာလုပ်လုပ်မဆင်မခြင်လုပ်တယ်
မောင်တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ!"
"အဲ့လိုမဆင်မခြင်လုပ်အောင်ကိုကိုဘဲတွန်းအားပေးတာလေ
နည်းနည်းဆိုပေါင်ကားပေးဖို့ ဖင်ကုန်းပေးဖို့လောက်ဘဲစဥ်းစားနေတာ မောင်က ကိုကို့ရဲ့ချစ်သူ မောင့်ရင်ထဲလဲဝင်ကြည့်ဦး!"
"ကိုကို့ရင်ထဲလဲဝင်ကြည့်ဦးလေ မောင့်ကိုဘယ်လောက်စိုးရိမ်နေလဲဆိုတာ~"
"အခု မောင်ဘာမှမဖြစ်ဘူးလေ~"
"ဖြစ်ခဲ့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကိုကိုကိစ္စကိုကိုကိုဖြေရှင်းဖို့လုပ်ထားပြီးသား မောင်ဝင်ရှုပ်လို့ အခု အေးအေးဆေးဆေးမပြီးတော့ဘူး နောက်ဆက်တွဲပြဿနာတွေကလာတော့မယ်~"
"ကိုကိုက ဘယ်တုန်းကမှမောင့်ကိုမယုံဘူး
မောင့်ကိုဆို အားကိုးစရာယောကျာ်းတစ်ယောက်လို့လဲမမြင်ဘူး အရင်တုန်းကရောအခုရောကိုကို့အတွက်မောင်က
လိင်ဖျော်ဖြေရေးစက်ရုပ်သာသာဘဲ~''
မြိုသိပ်ထားသမျှတွေအားလုံးကိုဖွင့်ထုတ်ပြောကာ
ခေါင်မိုးထပ်တက်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းရော
ဆွံ့အပြီးကျန်ခဲ့တဲ့ဂျောင်ကုပါ တစ်ယောက်ကိုယ်တစ်ယောက်ချစ်လွန်းလို့ အမှားတွေလုပ်မိနေကြတာ~
*ငါတို့တွေ ဘယ်နေရာကနေစပြီးမှားခဲ့ကြတာလဲ~*
တစ်ယောက်တည်း ကိုယ့်အပြစ်ကိုယ်ဆင်ခြင်သုံးသပ်ပြီးနောက် ခေါင်မိုးထပ်လိုက်တက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုက
ခေါင်မိုးထပ်ရဲ့အစွန်အုတ်ခုံနားမှာမတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကျောပြင်ကိုပြေးဖက်လိုက်တယ်။
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
