*ဘာလို့ငါဘဲကံဆိုးနေရတာလဲ ဘာလို့ငါ့ကိုမှလဲ~*
"အခုမှပထမဆုံးအကြိမ်လဲမဟုတ်တာကို ဘာလို့ငိုနေတာလဲ~"
"ပါးစပ်အားနေရင် ကိုယ့်လီးကိုယ်ငုံထား~"
"ရိုင်းလိုက်တာ bossကသာမင်းကိုသဘောကျနေတာမဟုတ်ရင် သတ်ပစ်တာကြာပြီ~"
"စောက်ပေါက်ကိုပိတ်ထား!!"
လူက အပူပေါ်အပူဆင့်လို့ ပူလောင်နေရပါတယ်ဆို
driverကလေရှည်နေလို့အော်ပစ်လိုက်တဲ့ဂျောင်ကုက
ဘိုးတော်ရဲ့ကြီးမားကျယ်ပြန်တဲ့အိမ်ရှေ့ကိုလဲရောက်ရော
အိမ်ရဲ့ဘေးဘက်ကနေတွယ်ဆင်းနေတဲ့ကလေးသုံးယောက်ကိုမြင်လို့ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်တယ်။
"ခဗျားသိလား ခဗျားရဲ့ရုပ်က အစာရေစာချို့တဲ့နေတဲ့ဝက်ပိန်လိုဘဲ ကြည့်ရဆိုးတယ်~"
"ဘာကွ!"
"ဟဟ အခုထိလက်မပါပုံအရ ခဗျားလဲကျုပ်ရဲ့ဖင်ကို
စမ်းဖူးချင်တဲ့လူဘဲထင်တယ်~"
"ဒါပေါ့ မင်းရဲ့ဖင်ကိုbossတောင်စွဲလမ်းနေတာလေ~"
"စမ်းကြည့်ချင်လား~"
driverဘက်ကိုလှည့်ကာ ပေါင်ကားပြတဲ့ဂျောင်ကုက
တံခါးစောင့်တွေနဲ့driverကို ကလေးတွေဘက်အာရုံမရောက်အောင်လုပ်နေတာဖြစ်ပြီး ကလေးတွေမြေကြီးပေါ်ရောက်တာနဲ့ အားလုံးကို ဆောင်နေကျသေနတ်နဲ့ပစ်သတ်လိုက်လေရဲ့~
"အစ်ကိုကြီး!"
"မြန်မြန်လာကြ ကားထဲဝင်~"
"အစ်ကိုကြီးရဲ့ရည်းစားကျန်သေးတယ်~"
"ဘာ??"
"ဟိုမှာလာနေပြီ~"
ဦးထုတ်လဲဆောင်းထားပြီး Maskအနက်ရောင်လဲတပ်ထားဘေမဲ့ အစိမ်းရောင်မျက်လုံးတွေကိုမြင်နေရလို့
ထယ်ယောင်းမှန်းသိလိုက်တဲ့ဂျောင်ကုက ကားတံခါးဖွင့်ပေးကာဝင်လာတာနဲ့ မောင်းပြေးရပြီ~
"ရဲကားတွေလိုက်လာပြီအစ်ကိုကြီး~"
"လိုက်နိုင်ရဲ့လားကြည့်ရမှာပေါ့~"
လမ်းဘေးဘဝကနေ မှောင်ခိုလောကမှာကျင်လည်လာတဲ့ဂျောင်ကုက ရဲကားတွေမလိုက်လာနိုင်အောင်
မောင်းပြီးcctvမရှိတဲ့ရပ်ကွက်တွေဘက် ပတ်မောင်းကာ
တစ်ခြားရပ်ထားတဲ့ကားနဲ့လဲကာ ကလေးတွေကိုလိုက်ပို့ တိုက်ခန်းပြန်လေရဲ့~
VOUS LISEZ
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜20💜
Depuis le début
