"အခုတော့မဖြစ်သေးဘူး အခုလိုက်ချော့လဲရန်ဖြစ်မှာဘဲရှိတယ်~"
"ဒါဘေမဲ့.......
"လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးသွားကြတော့~"
"Nae~"
ဂျောင်ကုစကားကိုမလွန်ဆန်ရဲတဲ့ကလေးတွေလဲ
ကျည်ကာမှန်လာတပ်တဲ့လူတွေနဲ့ပြောစရာရှိတာတွေပြော
အခန်းကိုသန့်ရှင်းပေးပြီး ထွက်သွားကြလေရဲ့~
*ညနေတောင်ရောက်ပြီ မောင်ဗိုက်ဆာနေတော့မယ်~*
ကိုယ်တိုင်ကစိတ်မပျော်နေဘေမဲ့လဲ
ထယ်ယောင်းအတွက် ညနေစာချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ပေးပြီး
ခေါင်မိုးထပ်ကိုတက်သွားတော့ ထယ်ယောင်းက
လက်ကိုခေါင်းအုံးရင်းပက်လက်လှန်နေထားတာ~
"မောင် ညနေစာလာစားတော့ ကိုကိုပြင်ထားပြီးပြီ~"
"............."
"မောင်~"
"..............."
"အခုမစားချင်သေးရင် ဆာတဲ့အခါဆင်းစားလိုက်နော်
မစားဘဲနဲ့တော့မနေနဲ့~"
သူ့စကားကိုမကြားသလိုဘဲနေနေတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုဝမ်းနည်းလာကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်
ရေချိုးရင်းငိုရပါလေရော~
*ကိုကို့ကိုခွင့်လွတ်ပါမောင်ရယ် ဒါပြီးရင်
မောင်ကျေနပ်တဲ့အထိတောင်းပန်ပါ့မယ်
ဒီတစ်ခေါက်ဝက်အိုကြီးကိုအသေသတ်ခဲ့မှာမို့ပါ~*
ငိုလို့လဲဝ ရေလဲချိုးလို့ပြီးတာနဲ့အပြင်ထွက်
အဝတ်စားဝတ်ကာ ထမင်းဝိုင်းကိုသွားကြည့်တော့
ထမင်းဟင်းကအရာတောင်မယွင်းတာမို့
အပေါ်တက်ကြည့်ရာ ထယ်ယောင်းကမရှိတော့~
"မောင်~ဘယ်သွားနေတာလဲ~"
"............."
"မောင်!"
*မိုးမှောင်လာပြီကို ဘယ်သွားနေတာလဲ~*
စိုးရိမ်စိတ်တွေကြီးစိုးလာတဲ့ဂျောင်ကုက
တိုက်ရဲ့အောက်တွေကိုငုံ့ကြည့်ရာ လူအုံနေတာမျိုးမတွေ့လို့
အခန်းထဲပြန်ဝင်လာကာ ရှာကြည့်တော့ ဘယ်မှာမှမတွေ့ဘဲ
ဖိနပ်ပါပျောက်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
*မောင်များငါ့ကိုထားသွားပြီလား~*
စိုးရိမ်စိတ်ကနေဝမ်းနည်းစိတ်ဝင်လာတဲ့ဂျောင်ကုက
တိုက်ခန်းအောက်ကိုဆင်းကာထယ်ယောင်းကိုရှာကြည့်ရင်း
ထယ်ယောင်းကိုမတွေ့ဘဲ ဘိုးတော်လွတ်လိုက်တဲ့ကားကိုသာတွေ့တာမို့ လိုက်သွားတော့တာပေါ့~
ESTÁS LEYENDO
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
