ဘိုးတော်ဝက်အိုကြီးနဲ့အဆက်အသွယ်ရှိနေသေးတာကို
ထယ်ယောင်းသဘောမကျဘေမဲ့ ဂျောင်ကုလဲ
ကြိုက်နေတာမဟုတ်တာမို့ စိတ်အေးရတယ်။
"ကားပိုင်ရှင်ကတော့စိတ်ဆိုးနေတော့မှာဘဲ
သူ့ကားနဲ့အပြင်သွား စျေးဝယ်နေလို့~"
"တိုက်ခန်းကိုပြန်ရအောင်ကိုကို အရင်အိမ်မှာနေရတာ
မောင်မပျော်တော့ဘူး~"
"အန္တာရယ်မကင်းသေးဘူးမောင်ရဲ့
ဝက်အိုကြီးကလက်လျှော့ဦးမှာမဟုတ်ဘူး~"
"ခနတော့လက်လျှော့တော့မှာပါ သွားရအောင်နော်~''
"မောင်အရမ်းဆိုးတာဘဲ...ပြွတ်စ်~"
ထယ်ယောင်းကိုဆွဲနမ်းတဲ့ဂျောင်ကုက
သဘောအတိုင်း သူ့ရဲ့တိုက်ခန်းကိုမောင်းပြန်ရာ
တိုက်ခန်းရှေ့စောင့်နေကြတဲ့ကလေးတွေက
သူ့ကိုမြင်တာနဲ့ပြေးဖက်ငိုကြတော့တာဘဲ~
"အစ်ကိုကြီး~"
"ကျွန်တော်တို့ကိုထားခဲ့ပြီထင်နေတာ...အီးးဟီးး~"
"ထားခဲ့စရာလားကွာ ကဲ ကဲ အားလုံးအထဲဝင်~"
*သံယောဇဥ်ကြီးချက်ဘဲ~*
ကလေးတွေနဲ့ဂျောင်ကုကိုကြည့်ပြီး ထယ်ယောင်းက
တစ်ချက်ပြုံးကာ သူလဲအထဲဝင်ကာ
သူတို့ထွက်ပြေးသွားတဲ့နေ့ကတည်းကရှုပ်ပွနေတဲ့ပစ္စည်းတွေကိုသိမ်းလေရဲ့~
"ဒီမှာမနေနဲ့တော့အစ်ကိုကြီး တစ်ခြားနေရာရှာရအောင်~"
"ဒီမှာဘဲနေမယ် ဒါဘေမဲ့ တံခါးကမှန်တွေကို ကျည်ကာမှန်ပြောင်းမှဖြစ်မယ်~"
"အဲ့တာဆို အခုဘဲလုပ်လိုက်စို့~"
"Ok~"
"အစ်ကိုကြီး လက်နက်တွေဝယ်နေတဲ့သူရှိတယ်
ရောင်းရတော့မှာလား~"
"ငါ့ရဲ့accမှာစကားလာပြောခိုင်းလိုက်~"
"ဟုတ်ကဲ့~"
ဂျောင်ကုကလက်နက်ရောင်းဝယ်တယ်ဆိုဘေမဲ့
အသက်မပြည့်သေးတဲ့ကလေးတွေကိုမရောင်း~
ပစ္စည်းကJapanကထုတ်တာမို့ အရည်အသွေးကောင်းပြီး
စျေးလဲကြီးတာကိုဝယ်သူကမနည်း~
"အကုန်လဲမှာ ရေချိုးခန်းထဲကမှန်တွေကော~"
"Nae~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
