ဒီဖြစ်ရပ်တွေကိုထယ်ယောင်းကြည့်နေရင်းမှာဘဲ
သူ့ကိုဖြတ်ပြီးပြေးလာတဲ့ကလေးက
သူငယ်ငယ်တုန်းကဆိုတာမလွဲ~
"Appa လာတော့ပါဆို~"
"သားရေ appaအလုပ်လုပ်နေတယ်လေ~"
"မရဘူး မရဘူး ဆင်စီးချင်တာ~"
"ခနလေးစောင့်ပေးရင်ရော~"
"အခုချက်ချင်းဘဲ~"
"Okဗျာ~"
အလုပ်တွေကိုချပြီးသားဖြစ်သူစိတ်ကျေနပ်တဲ့အထိ
သားကိုကျောပေါ်ထိုင်စေကာ ကြမ်းပြင်မှာ
လေးဘက်ထောက်သွားပေးတဲ့Mr.kimကအပြုံးမပျက်တာမို့ ထယ်ယောင်းငိုမိတယ်။
"Oppaဘာလို့အဲ့လောက်ထိအတ္တကြီးနေရတာလဲ!"
"ကိုယ်အတ္တကြီးတာကိုဘဲမြင်မနေနဲ့လေ
မိဘထက်တောင်ရည်းစားကိုပိုချစ်နေတဲ့ ချစ်လေးရဲ့သားကိုလဲမြင်ဦး~"
".............."
"အဖေတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာဘယ်လောက်ထိ
ခံစားနေရလဲဆိုတာကိုချစ်လေးမမြင်ဘူးလား
ချစ်လေးကပါ ကိုယ့်ကိုမချစ်တော့တာလား~"
"Oppaခံစားချက်ကိုချစ်လေးနားလည်ပါတယ်
သားရဲ့ခံစားချက်ကိုလဲသိနေတော့ Oppaတို့သားအဖကြားချစ်လေးဘယ်လိုနေရတော့မှာလဲ~"
"ကိုယ့်မှာလဲခံစားချက်ရှိပါတယ်
ကိုယ်လဲလူသားဖြစ်တဲ့အပြင် အဖေတစ်ယောက်ပါ~"
မျက်ရည်တွေနဲ့နာနာကျင်ကျင်ပြောနေတဲ့Mr.kimကိုမြင်မှ
တစ်ချိန်ကသူ့အဖေနေမကောင်းဖြစ်နေတာကိုတောင်
သွားမကြည့်ဘဲ ဂျောင်ကုဆီသွားကာပျော်ပါးနေတဲ့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ကိုပြန်သတိရမိပြီးနောင်တရလာတဲ့ထယ်ယောင်း~
*တကယ်တော့Appaရဲ့အတ္တကငါ့ကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာတာ
ငါသာ appaနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး
အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောခဲ့ရင် ဒီလိုတွေမဖြစ်ဘူး~*
"ငါသာ မိဘနဲ့ချစ်သူကိုမျှမျှတတချစ်ခဲ့ရင်
ဘယ်သူမှဒုက္ခမရောက်ဘူး ငါမှားခဲ့တာ လူတိုင်းရဲ့ကံဆိုးခြင်းကိုငါဘဲဖန်တီးခဲ့တာ~"
"မောင်...မောင်..ထပါဦးမောင်ရဲ့~"
"ဟင်?"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် ဂျောင်ကုရဲ့အသံနဲ့
ထိတွေ့မှုကြောင့်အိပ်မက်ကနေနိုးလာရာ
မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး မျက်ရည်တွေကရွှဲရွှဲစိုလို့~
KAMU SEDANG MEMBACA
~~Lucky~~{Complete}
Fiksi Penggemarဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜19💜
Mulai dari awal
