"ဘာလို့appaကို အရမ်းကာကွယ်ပြီးပြောနေတာလဲကိုကို
ကိုကိုသူ့ကိုမမုန်းဘူးလား~"
"ဘယ်တုန်းကမှမမုန်းခဲ့ဘူး အခုလဲမမုန်းဘူး~"
"ဘာလို့လဲ~"
"ကိုကိုငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူစိမ်းယောကျာ်းတွေက
ကိုကို့ကိုကြည့်ရင်တဏှာမျက်လုံးတွေနဲ့
ဒါဘေမဲ့သခင်ကြီးက စတွေ့ကတည်းကအဲ့လိုအကြည့်နဲ့မကြည့်ခဲ့ဘူး~"
"..........."
"ကြမ်းတမ်းဘေမဲ့လဲပေးထားတဲ့ကတိကိုတည်တယ်
သူသာ ကိုကို့အပေါ်နည်းနည်းလေးကြင်နာပြခဲ့ရင်
ကိုကို့အချစ်ဦးကသခင်ကြီးဖြစ်လာပြီး မောင်နဲ့သခင်မကြီးက
ကိုကိုရဲ့ရန်သူဖြစ်လာနိုင်တယ်~"
"ကိုကို!"
"ဟဟ...စိတ်လျှော့ပါမောင်ရယ်
ကိုကိုကသဘောပြောတာပါ အဲ့လိုဖြစ်လာစရာဘာအကြောင်းမှမရှိဘူး~"
"ဖြစ်လာလို့လဲမရဘူး~"
"အင်းပါ~ကိုကိုအဲ့အတွေးဝင်လာတာကလေ
ကိုကိုဘူဆန်ရောက်တဲ့အခါတုန်းကစတာ
လူတွေအများကြီးနဲ့ကိုကိုတွေ့ဘေမဲ့ သခင်ကြီးလိုလူမျိုးနဲ့မတွေ့ခဲ့ဘူး အားလုံးကတဏှာရူးတွေချည်းဘဲ
ပေါင်မုန့်တစ်လုံးအတွက်တောင် ဖင်းကုန်းခိုင်းကြတာ~"
နှလုံးသားလှတဲ့ဂျောင်ကုကသူ့အပေါ်ရက်စက်ခဲ့တဲ့Mr.kimကိုတောင် အကောင်းဘက်ကကြည့်ပေးတာမို့
သားဖြစ်တဲ့ထယ်ယောင်းတောင်လိပ်ပြာမလုံဖြစ်ရသည်အထိ~
"မောင်အိပ်ချင်တယ်ကိုကို~"
"အိပ်လေမောင် ကိုကိုချော့သိပ်ရမလား~"
"မချော့သိပ်နဲ့ နို့တိုက်~"
"ဟ...မနေ့ညကမောင်စုပ်ထားလို့နာနေတာတောင်မပျောက်သေးဘူး~"
"ဟားဟား~"
ဒဏ်ရာရထားတာတောင်ရယ်မောပျော်ရွှင်နေတဲ့ထယ်ယောင်းက အောက်ကိုလျှောချကာ ဂျောင်ကုရဲ့ရင်ခွင်ငယ်လေးထဲ
မှေးစက်အနားယူလေရဲ့~
"တောက်...တောက်...ရှောက်~"
*ဘာသံတွေလဲ~*
အောက်ထပ်ကလူတွေရဲ့လှုပ်ရှားသံတွေကြောင့်
ထယ်ယောင်းနိုးလာတော့ ဂျောင်ကုကမရှိတာမို့
အိပ်ယာပေါ်ကထ အောက်ထပ်ဆင်းလာရာ
အောက်ထပ်မှာအိမ်အကူတွေပြည့်နေတာကိုမြင်ရလို့ မျက်လုံးပြူးသွားတဲ့ထယ်ယောင်း~
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
