"ကွေ့ဝိုက်မနေနဲ့ ဘာကိစ္စလဲ~"
"ကိုယ့်ဆီလာပြီး ပေါင်လာကားပေးပါလား
အရမ်းလွမ်းနေလို့~"
"ရာဘာနဲ့တူတဲ့ငါ့ရဲ့အပေါက်ကိုလွမ်းနေတာလား
စိတ်မကောင်းစရာဘဲ အခုငါ့အပေါက်ကတစ်ဦးပိုင်ဖြစ်သွားပြီ~"
"ပန်းသီးစားနေတာချိုမယ့်ပုံဘဲနော်~"
"ဘာ???"
"ဟော စားလက်စပန်းသီးကိုချပြီးမက်မွန်သီးကိုယူလိုက်ပြီ
အစားအစားကိုမဖြုန်းတီးခိုင်းနဲ့လေ~"
ဘိုးတော်ရဲ့စကားကြောင့် ဂျောင်ကုမြန်မြန်လေး
ထယ်ယောင်းကိုချောင်းကြည့်ရာ
ပန်းသီးကိုချထားပြီးမက်မွန်သီးကိုစားနေတာမို့
ရင်ထဲပူထူသွားတာအမှန်~
"ဟားဟားး ဘာမှမပြောတော့ဘူးလားbaby~"
"မောင့်ကိုထိဖို့မကြိုးစားနဲ့ဝက်အိုကြီး!"
"မထိစေချင်ရင် လိမ်လိမ်မာမာနဲ့လာခဲ့
မဟုတ်ရင်တော့ သေနတ်မောင်းကိုဆွဲဖို့အမိန့်ပေးလိုက်ရုံဘဲ~"
"လူယုတ်မာ~"
"လိမ္မာစမ်းပါbabyရယ်~"
ထယ်ယောင်းနဲ့ချုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရတဲ့ဂျောင်ကုက
ချောင်ပိတ်မိသွားပြီး စိတ်တွေရှုပ်ထွေးကာ
နောက်ဆုံးတော့ ဘိုးတော်ဆီသွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။
"ကိုကိုဘယ်သွားမလို့လဲ~"
"အပြင်ခနသွားမလို့~"
"မောင်လဲလိုက်ခဲ့မယ်လေ~"
"မလိုက်ခဲ့နဲ့ ခနဘဲသွားမှာမကြာဘူး~"
"ဒါဆိုရင် တိတိကျကျပြော ကိုကိုဘယ်ကိုသွားမှာလဲ~"
"ဒီနားလေး........
"တိတိကျကျပြော~"
သူ့ရဲ့အလိမ်အညာစကားတွေကြောင့်
လေသံမာလာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်ဂျောင်ကုအကျပ်ရိုက်သွားဘေမဲ့ အမှန်တိုင်းပြောပြလို့ကမဖြစ်ပြန်ဘူးလေ~
"မောင်~ကိုကို့ကိုမရစ်နဲ့ကွာ ခနလေးပါနော်~"
"ကိုကိုဟိုဘိုးတော်ဆီသွားမှာမဟုတ်လား~"
"မဟုတ်ပါဘူး ဘာလို့သွားရမှာလဲ~"
"ဟုတ်နေတာဘဲ ကိုကိုသွားချင်ရင်သွားလေ
မောင်မတားပါဘူး~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
