"မောင် ဘာလို့တိတ်နေတာလဲ~"
"ကိုကိုအလုပ်လုပ်နေတာအနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ပါ~"
"ဖြစ်စရာလားမောင်ရဲ့ မောင့်စကားသံလေးကြားနေရရင်
ကိုကိုကပိုလို့ပျော်နေတာကို~"
"ကိုကိုကအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာဘဲ~"
ခနအကြာမှာတော့ ချက်ပြုတ်တာလဲပြီးပြီမို့
နှစ်ယောက်အတူစားသောက်ကြရာ
ဂျောင်ကုလက်ရာကအရင်လိုကောင်းတုန်းဘဲမို့
ထယ်ယောင်းအရသာတွေ့နေရော~
"အရသာရှိတယ်ကိုကို~"
"အဲ့တာကိုJapanလို Oishīလို့ပြောတယ်~"
"Oishi??"
"မဆိုးဘူးမှန်တယ်~"
"ဟိဟိ~"
"kawaī~"
"ချစ်စရာကောင်းတယ်လို့ပြောတာမဟုတ်လား~"
"အွန်း~"
ထယ်ယောင်းက ဆံပင်အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်း
နှုတ်ခမ်းမွေး ပါးသိုင်းမွေးတွေနဲ့ရုပ်ကြမ်းကြီးဖြစ်နေဘေမဲ့
အပြုအမူတွေကချစ်စရာကောင်းနေတာမို့
ဂျောင်ကုအသည်းယားနေတော့တာ~
"အပြင်သွားရအောင် မောင့်အတွက်လိုတာတွေသွားဝယ်ကြမယ်~"
"အဝတ်စားပါဘဲ ကျန်တာကအဲ့လောက်မဟုတ်ဘူး~"
"ဖုန်းလဲလိုတယ်လေ ဖိနပ်ရောဘဲ~"
မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ အပြင်သွားဖို့ပြင်ဆင်ကြရာ
ဂျောင်ကုကအင်္ကျီအတွင်းအိတ်ထဲ
သေနတ်ထည့်နေတော့ထယ်ယောင်းသက်ပြင်းချမိတယ်။
*ကိုကိုရှင်သန်ခဲ့ရတဲ့ဘဝကဘယ်လောက်တောင်ဆိုးခဲ့လဲမသိဘူး~*
"မောင်မြင်သလောက် ကိုကိုအဲ့သေနတ်ကိုဘဲကိုင်တယ်နော်
သေနတ်ကဟောင်းနေပြီးပုံစံကလဲမလှပါဘူး~"
"ဒီသေနတ်က ကိုကိုဒုတိယမြောက်မုဒိန်းကျင့်ခံရတုန်းကရလာတဲ့သေနတ် ပြီးတော့ပထမဆုံးလူသတ်ဖူးတဲ့သေနတ်
သူကကိုကို့ကိုသတ္တိတွေပေးခဲ့တာမို့ သူ့ကိုသူငယ်ချင်းကောင်းလို့သတ်မှတ်တယ် အဲ့တာကြောင့်အမြဲဆောင်ထားတာ~"
"အဲ့လိုကိုး~မောင်ကတော့ လက်နက်တွေအပေါ်အစွဲအလမ်းမရှိဘူး မောင်လိုအပ်လာရင် အပ်ချည်မျှည်လေးကတောင်
မောင့်အတွက်လက်နက်ဖြစ်လာတယ်~"
KAMU SEDANG MEMBACA
~~Lucky~~{Complete}
Fiksi Penggemarဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜18💜
Mulai dari awal
