"ကိုကိုကမောင့်လိုအားမရှိဘူးလေ
သူတိုနဲ့အားချင်းမယှဥ်နိုင်ဘူး အဲ့တော့
ရန်သူကိုအချိန်မဆွဲဘဲထိခိုက်လွယ်တဲ့နေရာတွေကို
လျင်မြန်စွာတိုက်ခိုက်ရတယ် ကိုကိုမမြန်ရင်ခံရမယ့်သူကကိုကိုဘဲလေ~"
"အင်းပါ~လက်ဆေးကြရအောင်~"
"ခန~"
ထယ်ယောင်းလက်ဆေးခါနီးဂျောင်ကုကတားကာ
ထယ်ယောင်းရဲ့ညာဘက်လက်ကိုဆွဲယူ လက်ချောင်းတွေကို
လျှာနဲ့လျှက်ကာစုပ်နေလေရဲ့~
"အဲ့တာမောင့်d*ckကိုကိုင်ထားတဲ့လက်နော်ကိုကို~"
"ပြွတ်စ်...အဲ့တာကြောင့်စုပ်နေတာပေါ့မောင်ရဲ့
အရသာရှိတယ်~"
"အရင်က အရမ်းရှက်တတ်တဲ့ကိုကိုဘယ်ရောက်သွားလဲ~"
"အာ~"
*ငါအရမ်းရဲတင်းလွန်းသွားပြီ~*
သူ့စကားကြောင့်မျက်နှာပျက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းက ချက်ချင်းဆိုသလိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ
တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်တယ်။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးကိုကို ကိုကိုဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်မောင်ကြိုက်တယ် တစ်ခုဘဲ မောင့်ကို ကိုကိုတွေ့ကြုံခဲ့ရတဲ့လူယုတ်မာတွေကိုဆက်ဆံသလိုမဆက်ဆံပါနဲ့~"
"မဆက်ဆံပါဘူး မောင်က အဲ့လူတွေနဲ့တစ်ခြားစီဘဲ
ကိုကို့ကိုစိတ်မပျက်သွားပါနဲ့နော်~"
"မပျက်ဘူး စိတ်ချ~"
အရင်ကသိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ဂျောင်ကုက ကြမ်းတမ်းတဲ့ဘဝကိုဖြတ်သန်းပြီးနောက်အရိုင်းဆန်လာတာကို
ထယ်ယောင်းသဘောပေါက်တာမို့မကြိုက်ဘေမဲ့အပြစ်မမြင်~
"အိပ်တော့လေမောင် ဘာလို့မအိပ်သေးတာလဲ~"
"ကိုကိုနဲ့အခုလိုအတူရှိရတယ်ဆိုတဲ့အိပ်မက်မျိုးခနခနမက်တယ် မောင်အိပ်ယာနိုးလာတော့ကိုကိုကမရှိတော့ဘူး
အဲ့လိုဖြစ်သွားမှာစိုးလို့~"
"အခုကအိပ်မက်မဟုတ်ဘူးလေမောင်ရယ်~"
"မောင်မယုံရဲသေးဘူး~"
ညအချိန်အားလုံးအိပ်နေဘေမဲ့ ထယ်ယောင်းကမအိပ်ဘဲ
သူ့မျက်နှာကိုဘဲကြည့်နေသလို သူလဲ
ထယ်ယောင်းနဲ့အတူရှိတဲ့အချိန်ကိုတစ်စက္ကန့်လေးတောင်မဖြန်းတီးချင်လို့အိပ်မပျော်~
أنت تقرأ
~~Lucky~~{Complete}
أدب الهواةဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜16💜
ابدأ من البداية
