"အွန်း~ဒါဘေမဲ့ အများကြီးပိုချောလာတယ်
ဒီနှုတ်ခမ်းမွေးတွေကိုရိတ်ပြီး ဆံပင်ကိုသေသေချာချာညှပ်လိုက်ရင် ပိုလို့ချောသွားမယ်ထင်တယ်~"
"ကိုကိုကတော့ ဆံပင်မရှည်တော့ဘေမဲ့
အရင်အတိုင်းလှတုန်းဘဲ~"
"ဟုတ်လို့လာမောင်ရယ် ကိုကိုကအသက်ကြီးနေပါပြီ
ငယ်ဂုဏ်တွေမရှိတော့ပါဘူး~"
"ဘာလို့မရှိရမှာလဲ ရှိပါသေးတယ်~"
ဂျောင်ကုကလှတာမှန်ဘေမဲ့ လက်ဝါးတွေကကြမ်းတမ်းကာ
လစ်ဆစ်ရိုးတွေကကြီးရုံမက အသားမာတွေပါတက်နေပြီး
ခြေသည်းလက်သည်းတွေကလဲဝါညစ်ညစ်~
"ဒီတစ်ပတ်ကုန်ရင် မောင့်ကိုဒီထောင်ထဲကမရရအောင်ထုတ်ပေးမယ်နော်~"
"တစ်ပတ်စောင့်စရာမလိုဘူး အခုထွက်ချင်ရင်တောင်ရတယ်~"
"ဘယ်လို?"
"Appaရဲ့ရှေ့နေကိုခေါ်လိုက်ရင်ရပြီ
သူကအားလုံးလုပ်ပေးလိမ့်မယ် မောင်ကမထွက်ချင်လို့မထွက်ရုံဘဲ~"
"ဒီနေ့ကတော့အချိန်မရှိတော့ဘူး မနက်ဖြန်မှစီစဥ်ကြတာပေါ့~"
"ကိုကို့သဘောပါဘဲ~"
"မောင့်ကို ကိုကိုနမ်းချင်တယ် နမ်းလို့ရမလားဟင်~"
"ကိုကိုကတော့ အမြဲတမ်းခွင့်တောင်းနေတော့တာဘဲ
လာခဲ့...မွ...ပြွတ်စ်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုအောက်ပို့ကာ
ဝေးကွာနေတာကြာပြီဖြစ်တဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်နမ်းရာ
နှစ်ယောက်လုံးပျော်ရွှင်လို့~
"ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...အွန်း~"
"ပြွတ်စ်...မဖြစ်ဘူးကိုကို နံရံကပါးတယ် ပြီးတော့ဝင်ပေါက်ကလဲဇကာကြီး~"
နမ်းနေရင်းသူ့လက်ကိုယူကာ အင်္ကျီထဲနှိုက်စေတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့် ထယ်ယောင်းငြင်းလိုက်တော့
တစ်ခါမှအငြင်းမခံရဖူးတဲ့ဂျောင်ကုမှာရှက်လို့~
"မောင်က ကိုကို့ကိုရှက်အောင်အရမ်းလုပ်တာဘဲ~"
"ရှက်နေတဲ့ကိုကို့ရဲ့ပုံစံလေးကလှတယ်~"
"မဟုတ်ဘဲနဲ့~"
"တကယ်ပြောတာ အရမ်းလှတယ်..မွ~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
