စကားပြောပုံ အမူအရာတွေ လှုပ်ရှားမှုတွေက
အရင်ကနဲ့ယှဥ်ရင်အများကြီးပြောင်းလဲသွားတဲ့ဂျောင်ကုက
သူနဲ့စကားပြောနေဘေမဲ့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုလဲအာရုံမပျောက်သွားတာမို့ အရင်ကဘယ်လောက်ထိအငိုက်ဖမ်းခံခဲ့ရမလဲတွေးရင်းထယ်ယောင်းစိတ်မကောင်း~
"ကိုကို့အတွက်ဆို လူသတ်ပေးဖို့လဲဝန်မလေးပါဘူး~"
"မောင်ကဝန်မလေးဘေမဲ့ ကိုကိုဝန်လေးတယ်
မောင့်ကိုနောက်ထပ်လူမသတ်စေချင်တော့ဘူး~"
"ကိုကို့ကို မုဒိန်းကျင့်ခဲ့တဲ့လူတွေအကုန်လုံးကို
မောင်သတ်မယ် သူတို့တွေကိုကိုကိုမှတ်မိသေးလား~"
"မှတ်လဲမှတ်မိတယ် ကိိုကိုကိုယ်တိုင်လဲသတ်ပြီးသွားပြီ~"
"တော်လိုက်တဲ့ကိုကို~"
"အဲ့တာကြောင့် မောင်လူသတ်ဖို့မလိုတော့ဘူး~"
"အင်းပါ အခုဆိုလွတ်လွတ်လပ်လပ်နှစ်ယောက်အတူနေလို့ရပြီဘဲ ဘာပြဿနာမှမရှိလောက်တော့ပါဘူး~"
"ဟိုလေ~ကိုကိုနဲ့နေဖို့မောင်စိတ်သန့်ရဲ့လား
ကိုကိုကတစ်ယောက်မကတဲ့လူတွေနဲ့...........
"မောင်ထပ်မကြားချင်တော့ဘူးကိုကို
အဲ့အကြောင်းတွေကြားရရင် မောင်ကိုယ်ကိုယ့်ကိုယ်မုန်းလွန်းလို့~"
"ကိုကိုထပ်မပြောတော့ပါဘူး စိတ်အေးအေးထားနော်မောင်~"
နှစ်ယောက်ကနှစ်တွေအကြာကြီးနေမှ ပြန်တွေ့ရတာမို့
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မခွဲနိုင်ဖြစ်ကာ
ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းအခန်းထဲနေလေရဲ့~
"မောင့်အခန်းဖော်ရော~"
"မောင့်ကိုကြောက်လို့ဘယ်သူမှလာမနေတာကြာပြီ~"
"မောင်ကလူဆိုးလေးဖြစ်နေတုန်းပါလား~"
"ဟဟ..မောင်ကအခုနည်းနည်းထွားလာတော့
အရင်လိုချစ်စရာမကောင်းတော့ဘူးမဟုတ်လား~"
ထယ်ယောင်းတို့က ထောင်ရဲ့ကုတင်သေးသေးလေးပေါ်မှာ
နှစ်ယောက်အတူတက်နေကြတော့ ဂျောင်ကုက
ပက်လက်လှဲထားတဲ့ထယ်ယောင်းရဲ့ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးပေါ်မှာမှောက်လျှက်~
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
