"သား~"
"o..omma~"
"ဟူးး..သားလူသတ်တာကိုOmmaတားလို့မရရင်
Ommaကိုယ်တိုင်အလောင်းဖျောက်ပေးရုံပေါ့~"
"ဟင့်..တောင်းပန်ပါတယ်omma ကိုကိုက~~~~"
"သွားတော့သားလေး ဒီကနေထွက်သွားပါတော့~"
ထယ်ယောင်းကိုထွက်သွားခိုင်းတဲ့Mrs.kimက
မီးဖိုထဲကgasဘူးတွေကိုဖွင့်ထားလိုက်ပြီး
တစ်အိမ်လုံးပြန့်နှံ့သွားတဲ့အခါ မီးခြစ်ခြစ်လိုက်လေရဲ့~
"မလုပ်နဲ့အချစ်လေး!"
*ဝုန်း!*
အလုပ်ကပြန်လာတဲ့Mr.kimတစ်ယောက်
အိမ်ထဲကသူ့မိန်းမကိုအမြန်ပြေးဖက်လိုက်ဘေမဲ့
မီးလောင်လွယ်တဲ့gasကြောင့် အပြင်ကိုပြန်မထွက်လာနိုင်တော့~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"မောင်~"
"ကိုကို??"
"မောင်ဟုတ်နေတာဘဲ~"
"ကိုကိုမသေဘူးနော် ကိုကိုဟုတ်တယ်မလား~"
သေပြီလို့သိထားတဲ့ဂျောင်ကုက မသေဘဲ
ရောက်လာတာကြောင့်အရမ်းပျော်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့
ထယ်ယောင်းကိုနှစ်ချီပြီးရှာလာခဲ့တာကိုအခုမှတွေ့ရလို့ဝမ်းသာသွားတဲ့ဂျောင်ကုတို့ ဖက်ထားလိုက်ကြတာ
လေတိုးဖို့တောင်နေရာမရှိ~
"ကိုကို့ကိုဘယ်တော့မှမတွေ့ရတော့ဘူးလို့ထင်နေတာ~"
"ကိုကိုက မရရအောင်လိုက်ရှာမှာပေါ့မောင်ရဲ့~"
"မောင်လာမရှာမိလို့တောင်းပန်ပါတယ်~"
"မဟုတ်တာမောင်လာရှာရင် ကိုကိုတို့လွဲသွားမှာပေါ့~"
အရင်က16နှစ်သားထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုထက်အရပ်
သုံးလက်မလောက်တာရှည်ဘေမဲ့
အခုအသက်20ထယ်ယောင်းက ခေါင်းတစ်လုံးတောင်သာနေပြီဖြစ်ပြီး အရင်ကခပ်ပိန်ပိန်ခန္ဓာကိုယ်လေးက အခုတော့သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကိုကာထားနိုင်တဲ့ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးဖြစ်နေပြီ~
"သူတို့နှစ်ယောက်ကဘာလဲဟ
ပွဲကြီးပွဲကောင်းမြင်ရပြီထင်နေတာကို~"
"အေ့လေ ချကြတော့မယ်ထင်နေတာကို~"
"ဟိုကောင်မထန်သေးလို့နေမှာပေါ့~"
BẠN ĐANG ĐỌC
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜16💜
Bắt đầu từ đầu
