"ဒီလောက်ဒဏ်ရာပြင်းနေတာကို မသွားရဘူး
မောင့်အခန်းမှာဘဲနေ~"
"သခင်ကြီးက......
"သူကိုယ်တိုင်ပြုစုဖို့ခွင့်ပြုထားတာလေ ဘယ်မှသွားဖို့မစဥ်းစားနဲ့~"
ထယ်ယောင်းရဲ့ပြတ်သားတဲ့စကားကြောင့်
ဂျောင်ကုလဲ ထယ်ယောင်းအခန်းမှာသာနေရပြီး
ဘာအလုပ်မှမလုပ်ရ~
ကျမတို့ရဲ့japanကပြားkookieလေး👇🤤
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"မောင်~ကျောင်းသွားဖို့ပြင်တော့လေ~"
"ကျောင်းမသွားချင်ဘူး ကိုကိုကမသက်သာသေးဘူးလေ~"
"သက်သာပါတယ်မောင်ရယ် မစိုးရိမ်နဲ့နော်~"
"မရဘူးစိုးရိမ်တယ် မောင်ဘယ်မှမသွားဘူး~"
"အဲ့လိုလုပ်ရင်သခင်ကြီးကပိုစိတ်တိုလိမ့်မယ်မောင်ရဲ့
သခင်ကြီးစိတ်တိုရင်......
"ကိုကိုဘဲနာကျင်ရမှာ~"
သူပုန်ကန်ရင်အထိနာမယ့်သူကဂျောင်ကုဖြစ်နေလို့
ကျောင်းသွားတဲ့ထယ်ယောင်းက သူမရှိရင်
သူ့အခန်းထဲကျန်ခဲ့တဲ့ဂျောင်ကုကိုဘယ်သူမှထမင်းလာမကျွေးဘူးဆိုတာသူမသိ~
"နေ့လယ်စာကျွေးဖို့မှာထားတာ လာကျွေးကြလားကိုကို~"
"အွန်း~ကျွေးကြတယ် ကိုကိုကစားမကုန်ဘူးလေ~"
*အမှန်ကိုမောင်သိလို့မဖြစ်ဘူး မောင်သိရင်စိတ်ဆိုးမှာ~*
ဒီလိုနဲ့ဘဲနေရင်းအချိန်နှစ်ပတ်ကြာသွားတော့
ဂျောင်ကုရဲ့ဒဏ်ရာလဲပျောက်ပြီမို့
အရင်လိုအလုပ်ပြန်လုပ်ရင်း ထယ်ယောင်းနဲ့ညတိုင်းခိုးတွေ့ရတာအမော~
"ခေါ်ပါသလားသခင်မကြီး~"
"လာထိုင်ပါဦး~အားလုံးအပြင်ထွက်ကြ
ငါတို့နှစ်ယောက်ကိုဘဲချန်ခဲ့~"
ESTÁS LEYENDO
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
