"မင်းကအရေထူတဲ့ကောင်မို့လို့ ဒီလောက်နဲ့ဘယ်ရမှာလဲ~"
*ဖြောင်း!...ဖြောင်း!~*
"တော်ပါတော့!"
*ဖြောင်း!...ဖြောင်း!~*
"အား!"
ရိုက်ချက်တွေကအရမ်းကိုမှပြင်းထန်လွန်းတာမို့
အချိန်ကြာလာတော့ဂျောင်ကုတောင့်မခံနိုင်တော့ဘဲ
လဲကျသွားတော့မှရိုက်တာလဲရပ် ထယ်ယောင်းလဲ
လွတ်ပေးခံရတော့တယ်။
"ကိုကို..ကိုကိုသတိထားပါဦး~"
"ရ..ရတယ်မောင် ကိုကိုအဆင်ပြေတယ်~"
"ဆေးရုံသွားရမယ်~"
"ဘာဆေးရုံမှသွားချင်မနေနဲ့ ဆေးသေတ္တာပေးမယ်
မင်းကိုယ်တိုင်ကုသပေးလိုက် အဲ့တာမှဒဏ်ရာရဲ့အနက်နဲ့
ပျောက်ဖို့ဘယ်လောက်ကြာလဲမင်းသိမှာ~"
"ဘာ?"
"Luckyများများနာမှ မင်းလဲများများခံစားရမှာပေါ့~"
"ခဗျားကြီးလုပ်နိုင်တုန်းလုပ်ထားပေါ့ဗျာ~"
"ဟ~ငါမွေးထားတဲ့သားကများ ငါ့ကိုလာပြီးခြိမ်းခြောက်နေတယ်~"
ဂျောင်ကုကိုဆေးရုံတက်ခွင့်မပေးတဲ့Mr.kimက
ဆေးသေတ္တာဘဲပေးတာမို့ထယ်ယောင်းလဲ
ဂျောင်ကုကိုပွေ့ကာသူ့အခန်းထဲခေါ် အိပ်ယာပေါ်မှောက်လျှက်ချပေးလိုက်တယ်။
"ဆေးထည့်ပေးမယ်နော်ကိုကို နာရင်ပြော~"
"အရက်ပြန်နဲ့အရင်ဆေးလေမောင်ရဲ့ အဲ့တာမှပိုးမဝင်မှာပေါ့~"
"ကိုကိုစပ်မှာပေါ့~"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး ပိုးမဝင်ဖို့ဘဲအရေးကြီးတယ်~"
ထယ်ယောင်းကမျက်ရည်လေးဝဲကာ
အရက်ပြန်နဲ့ဒဏ်ရာတွေကိုဆေးကြောပေးတော့
ဂျောင်ကုစပ်လိုက်တာဆိုတာ အသားတွေအကုန်အရည်ပျော်သွားသလို~
"ဆေးထည့်တော့မယ်နော်ကိုကို~"
"ရဲရဲသာထည့် ဘာမှမဖြစ်ဘူး~"
"ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲကိုကိုရာ မောင့်ကို
အပြင်ဒဏ်ရာမရဘဲသေစေချင်နေတာလား~"
"မဟုတ်ပါဘူးမောင်ရယ် မောင့်အသားနာတာကို
ကိုကိုမကြည့်ရက်လို့ပါ~"
ČTEŠ
~~Lucky~~{Complete}
Fanfikceဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜12💜
Začít od začátku
