"သခင်လေးကအသက်တောင်မပြည့်သေးတဲ့ကလေးဖြစ်တဲ့အပြင်ကျွန်တော်နဲ့အနီးကပ်နေရပြီး ကျွန်တော်က
မပြောပြမဆုံးမလို့ဒီလိုဖြစ်ရတာပါ အဲ့တာကြောင့်ကျွန်တော်ကအရိုက်ခံသင့်ပါတယ်~"
"မင်းပြောတာလဲဟုတ်သားဘဲ~"
"Appa! မဆိုင်တဲ့သူကိုဆွဲမထည့်နဲ့
ကျွန်တော်လုပ်တဲ့အပြစ်ကိုကျွန်တော်ဘဲခံမယ်~"
"မင်းက မင်းအသားနာတာထက်
Luckyအသားနာမှာကိုပိုကြောက်တယ်မဟုတ်လား~
အိမ်တော်ထိန်း~"
"ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါသခင်ကြီး~"
"ထယ်ယောင်းကိုဖမ်းချုပ်ထား ပြီးရင်Luckyကို
နာနာလေးရိုက်~"
"Appa!!...အာ့..ငါ့ကိုလွတ်!"
ထယ်ယောင်းအထိန်းချုပ်ခံလိုက်ရတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်
ဂျောင်ကုက နေရာကျယ်တဲ့ဆီသွားကာ
ဒူးထောက်ထိုင်ပြီးအရိုက်ခံဖို့ကျောပေး အသင့်နေထားလိုက်တယ်။
*မောင့်အစားငါဘဲအရိုက်ခံမယ် မောင့်အသားမနာစေရဘူး~*
*ဖြောင်း!*
"အား!"
"မလုပ်နဲ့!"
ပထမဆုံးရိုက်လိုက်တဲ့တစ်ချက်ဟာ ဘယ်လောက်ထိအားပြင်းလဲဆိုရင်ဂျောင်ကုအင်္ကျီပြဲသွားတဲ့အထိမို့
ထယ်ယောင်းရင်တစ်ခုလုံးမီးလောင်နေသလို~
*ဖြောင်း!...ဖြောင်း!~*
"အွန့်!"
"ရပ်ပါတော့ ကိုကို့ကိုမရိုက်ပါနဲ့တော့!"
*ဖြောင်း!*
"အာ့!"
"တော်ပါတော့!"
ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ရိုက်ချက်တွေက ဂျောင်ကုရဲ့ကျောပြင်ကို
စုတ်ပြတ်ကာ သွေးထွက်လာစေတာမို့
ရုန်းကန်အော်ဟစ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းမှာငိုယိုလို့~
*ဖြောင်း!...ဖြောင်း!~*
"အား!"
"ထပ်မရိုက်ပါနဲ့တော့ နောက်ကိုမဆင်မခြင်မလုပ်တော့ပါဘူး~"
*ဖြောင်း!...ဖြောင်း!~*
"ရပ်ပါတော့!..appa ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်~"
ထယ်ယောင်းဘယ်လောက်ဘဲတောင်းပန်နေပါစေ
Mr.kimကရိုက်တာကိုမရပ်ခိုင်းတာမို့
ဂျောင်ကုမှာကျောပြင်ကသွေးကြမ်းပြင်ကိုကျသည်အထိဘဲ~
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
