"မင်းစမ်းကြည့်ရအောင်လို့ပါ မိန်းမတွေက
ယောကျာ်းတွေထက်ဘယ်လောက်ကောင်းလဲသိအောင်လို့~"
"ကျွန်တော်စိတ်မဝင်စားဘူးလို့ပြောပြီးသားကို
Appaအရင်စတာနော်~"
ပြောပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းက မီးဖိုချောင်သုံးဓားကိုယူကာ
သူ့d*ckကိုလာစုပ်တဲ့ကောင်မလေးရဲ့လည်ပင်းကို
လှီးဖြတ်လိုက်တာမို့အလုပ်လုပ်နေတဲ့ဂျောင်ကုအပါအဝင်အစေခံအားလုံးလန့်ကုန်ရော~
"ထယ်ယောင်း!..မင်းအရမ်းဆိုးလာပြီနော်~"
"အု...အု~"
"အဲ့လိုဖြစ်အောင်Appaလုပ်တာလေ နားထောင်ကြ
ငါ့ခွင့်ပြုချက်မပါဘဲ ငါ့အသားကိုလာထိချင်တဲ့ဘယ်သူမဆိုဒီကောင်မလိုအဆုံးသတ်ရမယ်!"
"သား..သားလေး~~"
"အချစ်လေး!"
အောက်ထပ်ကဆူညံသံတွေကြောင့်
အပေါ်ထပ်ကနေဆင်းလာတဲ့Mrs.kimတစ်ယောက်
သွေးတွေနဲ့ဓားကိုကိုင်ထားတဲ့သူ့သားနဲ့
သွေးအိုင်ထဲဆန့်တငင်ငင်ဖြစ်နေတဲ့အစေခံကိုမြင်ပြီး
မေ့လဲသွားတော့တယ်။
"o..omma~"
"အိမ်တော်ထိန်းကားပြင်လိုက် ဆေးရုံသွားမယ်!"
"အဆင်သင့်ပါသခင်ကြီး~"
"အ..အချစ်လေးသတိထားပါဦး~"
သူ့ကြောင့်သူ့အမေမေ့လဲသွားတာမြင်တော့
ထယ်ယောင်းရင်ပူလာကာ နေရာကနေလုံးဝမရွှေ့နိုင်သလို
ဘယ်သူမှလဲ သူ့အနားမကပ်ရဲ~
"မေ...မောင်~"
"ကိုကို~Ommaတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်....
"မဖြစ်ပါဘူးမောင်ရဲ့ ဆေးရုံသွားလိုက်ပြီဘဲ
ကောင်းသွားမှာပါ လက်ထဲကဓားကိုအောက်ချလိုက်နော်~"
"ဟင့်...မောင်ကမကောင်းဆိုးဝါးနဲ့တူလား~"
"နည်းနည်းမှမတူပါဘူးမောင်ရဲ့ စိတ်ကိုလျှော့နော်~"
ဂျောင်ကုကအရဲစွန့်ကာအနားကပ်သွားပြီး
နင့်သိမ့်ပေးတော့ သူ့ကိုဖက်ကာငိုလာတဲ့ထယ်ယောင်းက
အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ကလေးလေးလိုဖြစ်သွားပြန်ရော~
*လူတစ်ယောက်ကိုဘယ်လိုတောင် လွယ်လွယ်သတ်ရဲတာလဲမောင်ရယ်~*
👉🌟👈💬💬
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
