'မနက်ဖြန်ကစပြီး တစ်ယောက်စီဝင်ရအောင်~'
'ကောင်းသားဘဲ~'
ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကJapanစကားတွေနဲ့
တီးတိုးပြောဆိုကြပြီး ခနအကြာ
အခန်းထဲကထွက်သွားမှထယ်ယောင်းလဲ
လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကာ
ညနေစောင်းထမင်းစားပြီးတာနဲ့ဂျောင်ကုဆီပြေးပြီ~
"ကိုကို..ကိုကို~"
"အား!" "အမလေး~"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်အိမ်အကူဆောင်ပေါ်တက်သွားကာဂျောင်ကုကိုသွားရှာတော့ ဂျောင်ကုကိုမတွေ့ဘဲ
ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့အိမ်အကူတွေကိုသာတွေ့လေရဲ့~
"ကိုကိုဘယ်မှာလဲ~"
"ရေ...ရေချိုးနေပါတယ်သခင်လေး~"
"ပြီးရော~"
ပြောပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းက
အိမ်အကူရေချိုးခန်းဘက်ပြေးသွားရာ
လူအများကြီးဝင်ဆံတဲ့ရေချိုးခန်းထဲမှာဂျောင်ကုတစ်ယောက်တည်း~
"ကိုကို~"
"ဟင်??မောင် ဘာလာလုပ်တာလဲ~"
"ကိုကိုလာလို့မရရင် မောင်လာရမှာပေါ့~"
ညနေအလုပ်နားလို့ မိန်းကလေးတွေရေအရင်ချိုးပြီး
ဂျောင်ကုအလှည့်ရေချိုးနေချိန်
ရေချိုးခန်းထဲရောက်လာတဲ့ထယ်ယောင်းကမျက်လုံးတွေနီရဲလို့~
"မောင်ငိုထားတာလား မျက်လုံးတွေရဲနေတယ်~"
"ဟုတ်တယ်လေ~"
"ဘာဖြစ်လို့ငိုတာလဲ~"
"ကိုကို့ကိုလွမ်းလို့ပေါ့~"
"ကလေးလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့မောင်ရယ်~"
"ကိုကိုကရော မောင့်ကိုမလွမ်းဘူးလား~"
"ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ လွမ်းတာပေါ့~"
နှစ်ယောက်သားဖက်ကာ အလွမ်းဖြေနေကြတဲ့နေရာက
အစေခံရေချိုးခန်းဖြစ်နေဘေမဲ့လဲ
ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုကတော့ တွေ့နေရရင်ရပြီမို့
နေရာမရွေးတော့~
"ကိုကိုရေချိုးဦးမယ်နော်မောင်
မောင်တစ်ခုခုလုပ်ချင်တာရှိလား~"
"ကိုကို့ကိုဘဲဖက်ထားချင်တာ နှာဘူးစိတ်လဲမရှိတော့ဘူး~"
"အဲ့တာဆို ကိုကိုရေပြီးအောင်ချိုးလိုက်မယ်
ပြီးမှမောင့်စိတ်ကြိုက်ဖက်ထား~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
