"မတင်းကျပ်လို့ပါ့မရတာ လူကဘယ်အရွယ်မရောက်သေးဘူး အဖေကိုအဖေမှန်မသိ~"
"ခဗျားကြီးသဘော ခဗျားကြီးကြိုက်တာလုပ်!"
စိတ်တိုသွားတဲ့ထယ်ယောင်းက ဘာမှလဲမတတ်နိုင်ဘူးမို့
သူ့အခန်းသူပြန်သွားကာဂျောင်ကုကလဲ
သူ့အလုပ်သူပြန်သွားလုပ်လေရဲ့~
*သခင်မကြီးနဲ့မောင့်ကိုသနားလိုက်တာ
ချမ်းချမ်းသာသာနေရပြီးအချစ်ခံရဘေမဲ့ လွတ်လပ်မှုတော့မရကြဘူး~*
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်စိတ်ပူရမယ့်အစားထယ်ယောင်းကိုစိတ်ပူနေတဲ့ဂျောင်ကုက ညနေအထိမနားမနေအလုပ်လုပ်ရပြီး
ထယ်ယောင်းဆီမသွားရတာမို့စိတ်ကမပျော်~
"သခင်လေး~အိပ်ယာခင်းတွေလဲပေးမှာမို့
ခနလောက်ဖယ်ပေးပါလား~"
"မလိုဘူး မနက်ကမှလဲထားတာ~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ~"
ထယ်ယောင်းအခန်းထဲသန့်ရှင်းရေးလာလုပ်တဲ့
အိမ်အကူကောင်မလေးနှစ်ယောက်က
တစ်ခြားအိမ်အကူတွေထက် စကပ်ကိုတိုတိုဝတ်ထားပြီး
လည်ပင်းစိအောင်တပ်ထားရမယ့်ကြယ်သီးတွေကိုလဲ
ရင်သားပေါ်အောင်ဖြုတ်ထားကြတာ~
*ဒီကောင်မတွေတော့ ဘာတွေတွေးနေလဲမသိဘူး~*
"ရပြီ မင်းတို့နှစ်ယောက်ထွက်သွားကြတော့~"
"မရသေးဘူးသခင်လေး သခင်ကြီးက
သေသေချာချာလုပ်ခိုင်းထားတာမို့လို့ပါ~"
"ကျစ်!"
ပြောင်လွန်းလို့မှန်တောင်ကြည့်လို့ရတော့မယ့်ကြမ်းပြင်ကို
ထပ်ပြီးကြမ်းတိုက်နေသေးတဲ့ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က
ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့မို့ရင်သားတွေတင်ပါးတွေကအထင်းသား~
*ကိုကို့ရဲ့ပြားကပ်နေတဲ့ရင်ဘတ်လောက်တောင်စိတ်ဝင်စားဖို့မကောင်းဘူး~*
'ကောင်မ ငါ့ရဲ့ရင်သားတွေကမလှဘူးလား~'
'လှပါတယ် ငါ့ဟာရော~'
'လှတယ် ဒါဘေမဲ့ သခင်လေးက စိတ်ဝင်စားပုံလဲမပေါ်ဘူး~'
'နှစ်ယောက်ကြီးဖြစ်နေလို့အာရုံများနေတာများလား~'
ESTÁS LEYENDO
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
