"ကိုကို..မောင့်ကိုချစ်လား~"
"ချစ်တာပေါ့မောင်ရဲ့~"
"ချစ်တယ်ဆိုရင် ဒီညမောင်နဲ့အတူတူလာအိပ်~"
"မောင်~~"
"မရဘူးနော် ချစ်ရင်လာအိပ် မအိပ်ရင်မချစ်လို့ဘဲ~"
ကြာလာရင်သူ့အပေါ်စိတ်ကုန်လာမှာလို့ထင်ထားဘေမဲ့
ကြာလာလေလေသူ့ကိုတွယ်ကပ်လာလေလေဖြစ်ရုံမက
အရမ်းဆိုးနွှဲ့လာတဲ့ထယ်ယောင်းကိုဂျောင်ကုလဲချစ်တာမှတုန်နေရောဘဲ~
"မောင်ကတော့လေ အင်းပါ လာအိပ်ပါ့မယ်
ဒါဘေမဲ့ မောင်ကအကြောင်းတစ်ခုခုပြပြီးခေါ်ထားမှရမှာနော်~"
"အဲ့အတွက်စိတ်ချလိုက် Appaကမောင်တို့အကြောင်းသိဘေမဲ့ဘာမှမပြောဘူး~"
"ဒါဘေမဲ့ကိုကိုကြောက်တယ်မောင်ရဲ့
သခင်ကြီးကကိုကို့ကိုကြည့်ရင်သတ်တော့မလိုဘဲ~"
"သတ်ဖို့မပြောနဲ့ လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိစေရဘူး~"
"မောင့်ကိုယုံပြီးသားပါ~"
ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲနေပြီး
ထယ်ယောင်းနဲ့အချစ်အကြောင်းတွေဖောင်ဖွဲ့ပြောနေချိန်
အရမ်းပျော်နေပြီး ထယ်ယောင်းအခန်းသန့်ရှင်းရေးကိုသူမလုပ်ရတော့ဘူးဆိုတာလဲသိရော မပျော်နိုင်တော့~
"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာAppaရာ~"
"အဓိပ္ပါယ်ရှိတာတွေမရှိတာတွေငါ့ကိုလာမပြောနဲ့
ငါ့အိမ် ငါ့နေရာမှာငါဟာဘုရင်ဘဲ အဲ့တော့ငါ့အမိန့်ကိုနာခံရမယ်~"
"အဲ့အမိန့်ကိုAppaရဲ့ကျွန်တွေကိုဘဲပေးလို့ရမယ်
ကျွန်တော့်ကိုလာပေးလို့မရဘူး~"
"ဟုတ်တာပေါ့~Lucky ဒီနေ့ကနေစပြီး
ငါ့သားအခန်းထဲဝင်စရာမလိုတော့ဘူး ပြီးတော့
ငါ့သားခေါ်ရင်တောင်သွားစရာမလိုဘူး~"
Mr.kimရဲ့စကားကြောင့်ထယ်ယောင်းတို့နှစ်ယောက်လုံးမျက်လုံးပြူးသွားပြီးဂျောင်ကုက မဖြစ်မနေ
အမိန့်နာခံရမယ့်သူမို့ ခေါင်းငြိမ့်ရုံမှအပ~
"အခု မင်းမြင်တယ်နော်ထယ်ယောင်း~"
"Appa!"
"Oppa~ကလေးကိုအဲ့လောက်ထိမတင်းကျပ်ပါနဲ့
တင်းကျပ်တာကမကောင်းဘူး~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
